فصل پنجم:بوى گل را از كه جوييم، از گلاب - میرزا جواد آقا ملکی مردی از ملکوت نسخه متنی

فصل پنجم:بوى گل را از كه جوييم، از گلاب

هيچ چيز شگفت‏تر از «انسان» نيست. با استعدادهاى شگرف و نيروى انتخاب و اراده‏اى كه از آن برخوردار است، مىتواند فراتر از فرشته رود و پست‏تر از حيوان گردد؛ به «اعلى عليين» صعود كند و به «اسفل السافلين» سقوط.

بلنداى تكامل و تعالى انسان و «طيران آدميّت» او حدّ و مرز ندارد. گاهى در اوج قلّه شرافت انسانى تا حد يك فرشته و بالاتر و بيشتر از آن ترقى مىكند و تا مرز بىنهايت «انسان» پيش مىرود و رنگ ابديت به خويش مىدهد.

آثارى گرانبها و ماندگار از خود به يادگار مىگذارد تا براى هميشه در تاريخ، نورافشان صراط هدايت و راستى باشند.

اكنون كه فرصت حضور در محضر عارف فرزانه و استاد وارسته حاج ميرزا جوادآقا برايمان ميسر نيست سيره سپيد، نورانى و درس‏آموز آن عزيز را از شاگردان و برخى از ارادتمندان معظم‏له جويا مىشويم؛ چرا كه