میرزا جواد آقا ملکی مردی از ملکوت نسخه متنی

كنم، كه يادآورى، مؤمنان را بهره‏مند مىسازد.(1)

برادران من! زندگى دنيا جزبازى و سرگرمى نيست، و سراى آخرت است كه محل زندگى است. و انسان ـ اگر انسان باشد ـ در پايين‏ترين مرحله زندگىاش جز آمادگى براى زندگى ديگر، و طى راه قرب و نزديكى به خدا وظيفه‏اى ندارد؛ و لذا او را شغلى و مقامى جز بندگى، و رسمى جز رقيّت و مذلّت (در برابر خداى تعالي) نيست. بين او و پرورش دهنده او هم پرده و پوششى وجود ندارد و ناگزير و ناچار است كه سرانجام در برابر او حاضر شود.

پس بر اوست كه در ايستگاه مسكنت و درماندگى توقف كند، و ميزان و شاخص بندگى را در سرزمين نفس خود بكوبد، و رويش را به طرف پروردگار عزت بخش نگهدارد، و به سمت ساحت كبريا و عظمت او پيش برود و با نام‏ها و نشانه‏هاى نيكوى او، و صفاتش، و با وسايل و ابزار و آلات دعا به او نزديك شود، و مراقبت، و نگريستن در كارهاى گوناگون خود را در طول شبانه‏روز، و در طى ماه‏ها و سال‏ها، و نگرانى و دلواپسى خويش را از درستى آن كارها وسيله‏اى براى رفتن به سوى او در نظر بگيرد و خود را بر سر راه نفحات انس او و نسيم‏هاى قدسش قرار دهد. چنان كه رسول خدا (صلّى الله عليه وآله وسلّم) فرمود: در روزگار زندگى شما، پروردگارتان نفحه‏ها و نسيم‏هايى دارد، بدانيد و آگاه باشيد. (حواستان جمع باشد) خود را بر سر راه آن نسيم‏ها و دم‏ها قرار دهيد، مبادا از آنها رو بگردانيد و به آنها پشت كنيد.

و به جانم قسم كه سيرت و روش پيشتازان مقرب ـ منظورم محمد و

(1). ذاريات(51) آيه 55.