بـر اسـاس حـديـث ثـقـليـن ، قـرآن ثـقـل اكـبـر و امـامـان مـعـصـوم (ع ) ثقل كبير هستند و امام على (ع )فرمود:((اَلْقُرْانُ اَفْضَلُ الْهِدايَتَيْنِ))(12) قرآن ، افضلِ دو هدايتگر(قرآن و ائمه ) است .قـرآن هـدايـت افـضـل اسـت . بـنـابـرايـن مـا بـايـد بـا كـمـك اهـل بـيـت و بـا اسـتـمـداد از هـدايـت آنـان بـه قـرآن مـتـمـسـك شـويـم و از ايـن ثقل اكبر و هدايت افضل بهره برگيريم .
درمان دردهاى روحى بشر
اگـر چـه روح را نـمـى بـيـنـيـم ولى بـرتـرى ، اصـالت و حـاكـمـيـت روح بـر بـدن مـورد قبول همگان است . بر اين اساس بيماريهاى روحى ، هم ناپيدا و هم بسيار مهلك تر و خطرناكتر از بـيـمـاريـهـاى جـسـمـى هـسـتـنـد؛ از ايـن رو مـداواى آنـهـا نـيـز مشكلتر و حساسّتر است . انبياء واهـل بـيـت (ع ) طبيبان امراض روحى بشر هستند. حضرت محمد(ص )قرآن را به عنوان مايه شفا و درمان درد بشر، به انسانها هديه كرد. قرآن مجيد مى فرمايد:((قَدْ جاءَتْكُمْمَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَ شِفاءٌ لِما فِى الصُّدوُرِ))(13) براى شما موعظه اى از جانب پروردگارتان و شفاى دردهاى روحى و درونى تان آمد.امام على مى فرمايد:((در قـرآن شـفـاى بـزرگـتـريـن بـيماريهاست كه عبارتند از: كفر، نفاق ، ستمگرى و گمراهى ))(14) البته عمل به قرآن هم متضمّن سلامتى روحى است و هم سلامتى جسمى ؛ همچنانكه روايات متعددى آيـات و سـوره هـاى مـخـتـلف قـرآن را درمان دردهاى جسمى معرفى مى كند؛ ولى آنچه كه از اهميت بـيـشـتـرى بـرخـوردار اسـت بـيـماريهاى روحى است وبه همين جهت امام على (ع )بيمارى روحى را بزرگترين بيماريها ناميده است .بـا تـوجـه بـه آنـچـه كـه در اين درس از اوصاف قرآن بيان شد معلوم مى شود كه قرآن تنها كـتـابـى اسـت كـه در جامعه امروز نيز صلاحيت هدايت ورهبرى جامعه به سوى فلاح را دارد و مى تـوانـد بـه واقـع هـدايـتـگـر بـشـر بـاشـد و آنـان را بـه قـله هـاى كمال برساند.
تفسير قرآن
معناى تفسير
تفسير از ريشه ((فَسَرَ)) وبه معناى كشف معناى لفظ و اظهار آن است .(15) برخى نيز كـه آن را مـقـلوب از ((سَفْر)) دانسته اند، باز به معناى كشف و ظهور گفته اند؛ زيرا وقتى كه گفته مى شود ((اَسْفَرَ الصُّبْح )) يعنى صبح آشكار شد.(16) در تـعـريف اصطلاحى تفسير، تعاريف زيادى گفته شده است (17) امّا به طور خلاصه مـى تـوان گـفـت : تفسير در اصطلاح به معناى توضيح و تشريح ، كشف مفاهيم الفاظ، عبارات آيـات و بـيـان مـقـاصـد قرآن است . در تفسير، بيشتر نظر به ظاهر و الفاظ قرآن است و بيان معانى باطنى و تاءويلى قرآن جزو تفسير مصطلح نيست .
فايده علم تفسير
بـدون تـرديـد خـلقـت انـسـان از جـانـب خـداى تـعـالى و ارسـال پـيـامبران و فرستادن كتابهاى آسمانى عبث و بيهوده نبوده بلكه فلسفه آنها، رساندن انـسـان بـه كـمـال بـوده اسـت ؛ قـرآن نـيـز دسـتـورالعـمـل الهـى بـراى پـيـمـودن طـريـق كـمـال و سـعـادت اسـت و اسـتـخـراج بـرنـامـه زنـدگـى و كـشـف احـكـام الهـى از قـرآن و عمل نمودن به آن ، سبب سعادت عموم طبقات بشر است .در هـمـيـن راسـتـا آگـاهـى از قـصـص قـرآن ، سـبـب عـبـرت و تـنـبـّه اشـخـاص ، و عـلم به احكام و عـمـل بـه آن مـوجـب ترقّى و تعالى نفوس از پستى عالم طبيعت و رسيدن به مقام رفيع عبوديّت اسـت . عـلم
لطفا منتظر باشید ...
