درد گزارى‏ها، اتمام حجّت براى همگان - دانش نامه امیر المؤمنین علیه السلام بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ جلد 7

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

دانش نامه امیر المؤمنین علیه السلام بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ - جلد 7

مؤلفان: محمد محمدی ری شهری، محمدکاظم طباطبایی، محمود طباطبائی نژاد؛ مترجمان: عبدالهادی مسعودی، مهدی مهریزی، ابوالقاسم حسینی، جواد محدثی، محمدعلی سلطانی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

بدعت‏هاى روا داشته
شده بر سنّت را گزارش مى‏كند و از آنچه زمامداران پيشين، چونان
ميراثى براى مردم وانهاده‏اند، دردمندانه پرده برمى‏گيرد، با تأكيد بر
اين‏كه ديگر از او كارى ساخته نيست؛ چرا كه اگر بر اين دگرگونى
فرهنگى پاى نبندد و مبارزه با انحرافات فرهنگى را ادامه دهد، سپاه،
پراكنده خواهد شد و او تنها خواهد ماند؛ تنهاىِ تنها. كلام دردگذارانه
امام را بنگريد:

ولَو حَمَلتُ النّاسَ عَلى تَركِها وحَوَّلتُها إلى مَواضِعِها وإلى ما كانَت في
عَهدِ رَسولِ‏اللّه‏ِ صلي الله عليه و آله لَتَفَرَّقَ عَنّي جُندي حَتّى أبقى وَحدي أو قَليلٌ مِن شيعَتي.
1
اگر مردم را به كنار گذاردن سنّتشان وا دارم و سنّت‏ها را به جايگاه نخستين
و آن گونه كه در زمان پيامبر خدا بود، تغيير دهم، سپاهم پراكنده شود و تنها مانم
يا با گروهى اندك از پيروانم.

درد گزارى‏ها، اتمام حجّت براى همگان

آنچه را امام عليه السلام به اجمال در صحرا براى كميل بن زياد بيان كرد،
يعنى خيانت نخبگان و پيروى توده‏ها، و آنچه را در اين مورد در
مجلس خاصّى ـ كه جمعى از مقرّبان و پيروان مخلص را در برداشت ـ
بيان فرمود، ديگر بار در يك سخنرانى طولانى در ماه‏هاى آخر
حكومت خود به صورت مفصّل در برابر همه مردم بازگفت و بدين
گونه، حجّت را بر همگان تمام كرد.

امام عليه السلام در اين سخنرانى كه به «خطبه قاصعه» 2معروف شده و پس از جنگ نهروانْ ايراد شده است، نكات بنيادى
بسيار مهمّى را در چرايى و چگونگى شكست انقلاب‏هاى دينى قبل از
اسلام، بيان كرده و آينده تاريخ اسلام را به گونه‏اى دقيق، پيش‏بينى كرده
است.

1 -  ر.ك: ج 4، ص 162، ح 1351.
2 -  نهج البلاغة: خطبه 192.

/ 344