دانش نامه امیر المؤمنین علیه السلام بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ جلد 7

خيرخواهى و
اطاعتشان اعتماد داشت، فراخواند و فرمود:

«حمد خداى راست. گواهى مى‏دهم كه جز خدا معبودى نيست و
محمّد صلي الله عليه و آله بنده و فرستاده اوست. اما بعد؛ اى مردم! شما مرا به اين بيعت
فرا خوانديد و من آن را بر شما رد نكردم. سپس بر زمامدارى با من
بيعت كرديد، در حالى كه از شما نخواسته بودم. عدّه‏اى بر من
شوريدند، كه خداوند زحمت آنان را كفايت كرد و به خاكشان افكند و
ناكامشان كرد و بدخواهى را به خودشان بازگرداند.

عدّه‏اى مانده‏اند كه در اسلام، پديده‏هاى تازه و بدعت مى‏آفرينند، به
دلخواه عمل مى‏كنند و به ناحق داورى مى‏كنند. شايسته آنچه ادّعا
مى‏كنند، نيستند. كسانى‏اند كه وقتى به آنان گفته مى‏شود گامى به جلو
برداريد، جلو مى‏روند و چون گفته مى‏شود روى آوريد، مى‏آيند.
آن‏گونه كه باطل را مى‏شناسند حق را نمى‏شناسند و آن‏گونه كه حق را
باطل مى‏شمرند، باطل را باطل نمى‏دانند.

آگاه باشيد كه من از عتاب و خطاب شما به ستوه آمدم. روشن
بگوييد كه چه خواهيد كرد؟ اگر با من به نبرد دشمنم بيرون مى‏آييد، اين
خواسته و محبوب من است و اگر آمدنى نيستيد، وضع خود را برايم
روشن كنيد تا ببينم چه خواهم كرد. به خدا سوگند، اگر همگان همراه
من به جهاد دشمنتان بيرون نياييد و با آنان پيكار نكنيد تا آن كه خداوند
كه بهترين داور است، ميان ما و آنان داورى كند، نفرينتان خواهم كرد،
آن‏گاه خود به‏سوى نبرد با دشمن خواهم شتافت، هرچند جز ده نفر
همراه من نباشند

.

آيا باديه‏نشينانِ خشن شاميان بر يارى كردن گم‏راهى از شما شكيباتر
و بر اجتماعشان بر باطل از شما بر حمايت از هدايت و حق،
استوارترند؟ شما را چه مى‏شود؟ درمان شما چيست؟ آن قوم نيز مثل
شمايند كه اگر كشته شوند، تا روز قيامتْ ديگر زنده نخواهند شد». ¹

أنساب الأشراف: 3/235.