اهميّت سجده - تفسیر نماز نسخه متنی

اهميّت سجده

سجده، بهترين حالات انسان در برابر خداست.

سجده، بهترين راه براى نزديكى به خداست. (وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ)(265)

نشانه ياران باوفاى پيامبر آن است كه آثار سجده در سيماى آنان ديده مىشود. (سيماهُمْ فى وُجُوهِهِمْ مِنْ اَثَرِ السَّجُودِ)(266)

سجده، انسان را همگام و هماهنگ با كلّ هستى مىسازد، زيرا همه موجودات آسمان و زمين، از ستاره و سبزه به درگاه الهى ساجد و خاضع اند. (وَ لِلّهِ يَسْجُدُ ما فِى السَّمواتِ وَ ما فِى الاَْرْضِ)(267)، (وَالنَّجْمُ وَ الشَّجَرُ يَسْجُدانِ)(268)

سجده، هماهنگى با فرشتگان الهى است. حضرت على عليه السلام مىفرمايد: هيچ طبقه اى از طبقات آسمان نيست مگر آنكه گروهى از فرشتگان در حال سجده اند.(269)

سجده، عالى ترين درجه عبوديت و بندگى است، زيرا انسان بالاترين نقطه بدن خود، يعنى پيشانى را بر خاك مىسايد و اظهار ذلّت و عجز به درگاه عزيز قادر مىبرد.

سجده، عالى ترين مقام براى والاترين مردان و زنان عالم است. خداوند پيامبرش را فرمان به سجده مىدهد، آنهم نه فقط در روز كه بهنگام شب: (وَ مِنَ اللَّيْلِ فَاسْجُدْ لَهُ وَ سَبِّحْهُ لَيْلاً طَويلاً)(270) و خطاب به حضرت مريم، آن زن پاك و عابد مىفرمايد: (يا مَرْيَمُ اقْنُتى لِرَبِّك وَاسْجُدى)(271)

سجده، كه بدنبال ركوع مىآيد مرحله اى كامل تر و بالاتر از آنست و نمازگزار را به اوج خضوع مىرساند، لذا در قرآن معمولاً اين دو در كنار يكديگر آمده است: (يا اَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا ارْكَعُوا وَاسْجُدُوا)(272)، (تَريهُم رُكَّعاً سُجّداً)(273)

سجده، رمز ايمان به آيات الهى است: (اِنَّما يُؤْمِنُ بِاياتِنا الَّذينَ اِذا ذُكِّروُا بِها خَرُّوا سُجَّداً)(274)

سجده هاى شبانه، يكى از نشانه هاى بندگان صالح خداست: (عِبادُ الرَّحْمنِ... وَالَّذينَ يَبيتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَ قِياماً)(275)

سجده، زينت نماز است پس آنرا نيكو بجاى آوريم. امام صادق عليه السلام مىفرمود: هرگاه نماز مىخوانيد ركوع و سجود آنرا نيكو انجام دهيد كه خداوند پاداشى هفتصد برابر بلكه بيشتر عنايت مىفرمايد.(276)

سجده، مايه مباهات خداوند بر فرشتگان است و لذا عنايت الهى را بدنبال دارد، تا آنجا كه در هر سجده يكى از گناهان انسان محو و پاداشى بزرگ براى او ثبت مىشود.(277) حضرت على عليه السلام مىفرمود: اگر انسان بداند بهنگام سجده چه رحمتى او را فرا گرفته است هرگز سر از سجده برنمى دارد.(278)

سجده، روح خودخواهى و غرور را از ميان برده و انسان را از تكبّر نجات مىدهد.(279)

پيامبر مىفرمود: من در قيامت امّت خود را از آثار سجده كه بر پيشانى دارند مىشناسم.(280) و آن گوشه از زمين كه بر آن سجده شده است، در قيامت گواه عبادت انسان مىگردد(281) و در دنيا نيز از آن نقطه نورى به آسمانها مىرود.(282)

همانند ركوع، سجود طولانى نيز سبب بقاى نعمت ها و طول عمر مىشود.(283)

سجده به قدرى مهم است كه خداوند به پيامبر عظيم الشاءنى همچون حضرت ابراهيم فرمان مىدهد كه مسجدالحرام را براى طواف كنندگان و قائمين و راكعين و ساجدين تطهير نمايد.(284)