تسبيح موجودات
همه هستى، از آسمان هاى هفتگانه و زمين و آنچه بين آنهاست، تسبيح گوى اويند.(328) چه جاندار چون پرنده و چه بى جان چون كوه (329) و رعد و برق.(330) آنهم تسبيحى آگاهانه و از روى شعور!(كُلُّ قَدْ عَلِمَ صَلاتَهُ وَ تَسْبيحَهُ)(331)تسبيح فرشتگان به قدرى گسترده است كه پيامبر مىفرمود: در آسمان ها يك وجب نيست مگر آنكه فرشته اى در حال نماز و تسبيح است.(332)امام صادق عليه السلام مىفرمايد: هرگاه حضرت داود زبور مىخواند، كوه و سنگ و پرنده اى نبود جز آنكه هم آواى او مىشدند.(333)در روايات به ما سفارش شده است به صورت چهارپايان نزنيد زيرا آنها در حال تسبيح اند.(334)
گر تو را از غيب چشمى باز شد
نطق آب و نطق خاك و نطق گل
جمله ذرّات عالم در نهان
ما سميعيم و بصيريم و هوشيم
با شما نامحرمان ما خاموشيم
با تو ذرّات جهان همراز شد
هست محسوس حواس اهل دل
با تو مىگويند روزان و شبان
با شما نامحرمان ما خاموشيم
با شما نامحرمان ما خاموشيم