شعار توحيد - تفسیر نماز نسخه متنی

شعار توحيد

«لا اله الاّ اللّه»، اولين شعار همه انبياست.

«لا اله الاّ اللّه» آن گواهى است كه همه صاحبان علم همگام با فرشتگان به آن اقرار دارند: (شَهِدَ اللّهُ لا اِلهَ اِلا اللّهُ وَالْمَلائكَةُ وَ اوُلُوا الْعِلْمِ)(356)

«لا اله الاّ اللّه»، كلمه اى است كه هر مسلمانى بهنگام تولد در گوش خود مىشنود و بهنگام مرگ با آن تشييع و در قبر به او تلقين مىشود.

«لا اله الاّ اللّه»، محبوب ترين كلمات در نزد خداوند و سنگين ترين عمل در ميزان است.(357)

«لا اله الاّ اللّه»، دژ محكم الهى است كه هركس در آن داخل شد از عذاب در امان است. «كَلِمَةُ لا اِلهَ اِلا الّهُ حِصْنى دَخَلَ حِصْنى اَمِنَ مِنْ عَذابى»(358)

«لااله الاّ اللّه»، مرز ميان كفر و اسلام است و هر كافرى با گفتن آن در امان اسلام درمى آيد. پيامبراكرم از مسلمانى كه به گفتنِ «لا اله الاّ اللّه» يكى از سربازان دشمن اعتنايى نكرد و او را كشت، انتقاد كردند و فرمودند: با اظهار اين كلمه هر كسى در امان است، گرچه ندانيم در بيان آن صادق است يا نه.(359)

«لا اله الاّ اللّه»، شعار مسلمين بهنگام عبور از صراط قيامت است.(360)

در تاريخ مىخوانيم كه ابوجهل به پيامبر گفت: آيا ما 360 بت را رها كنيم و يك خدا را بپذيريم ما حاضريم 10 كلمه بگوييم اما اين يك جمله را نگوئيم. ولى پيامبر فرمود: همين جمله است كه شما را به عزت و قدرت مىرساند و شما را بر تمام امّت ها برترى مىدهد.(361)

نگاهى به دعاى عرفه امام حسين عليه السلام و خطبه امام سجاد عليه السلام در شام، اين حقيقت را بهتر روشن مىكند كه اولياى خدا با تمام وجود اين شهادت را مىدادند و حتى زمين و زمان را بر اين شهادت خود، گواه مىگرفتند.

در تشهد به جمله «لا اله الاّ اللّه» اكتفا نمى كنيم بلكه مىگوييم: «وَحْدَهُ لاشَرى كَ لَه» يعنى احدى با او شريك نيست، نه در آفريدن، نه در اداره كردن و نه در قانونگذارى: «وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ شَريك فِى الْمُلْك»(362)

بندگى خدا بالاترين افتخار براى اولياى خداست: «كَفى بى عِزّاً اَنْ اَكوُنَ لَك عَبْداً»(363)

بندگى خدا برابر است با آزادگى انسان از همه قيود و وابستگى ها و دلبستگى ها، و لذا چنان قدرتى به انسان مىدهد كه از هيچ ابرقدرتى نمى هراسد. همسر فرعون بخاطر آنكه بنده خدا بود، به چنان عنصر نفوذناپذيرى تبديل شد كه زر و زور فرعونى در او اثر نكرد و با آنكه فرعون، همه را به بردگى كشيده بود، اما او تنها بنده خدا بود و كارش بجائى رسيد كه الگوى همه مردان و زنان مؤمن تاريخ گشت:

(ضَرَبَ اللّهُ مَثَلاً لِلَّذينَ آمَنوُا امْرَاءَةَ فِرْعَوْن)(364)

به هرحال شهادت به عبوديتِ پيامبر، مقدم بر شهادت به رسالت آن حضرت است و اين خود درسها و پيامها دارد. «اشهد انّ محمّدا عبده و رسوله»

شهادت به رسالت، به معناى نفى تمام مكاتب بشرى است. به معناى قبول جاودانگى و جهانى بودن رسالت خاتم پيامبران است. به معناى نفى همه از طاغوت هاست.

شهادت به رسالت حضرت محمّد صلّى اللّه عليه وآله، پيمانى است كه خداوند از همه پيامبران گرفته است كه اگر رسالت او را نمى پذيرفتند به نبوّت نمى رسيدند.(365) بنابراين تنها من نيستم كه مىگويم: «اشهد ان محمداً عبده و رسوله» بلكه همه انبيا به آن قرار دارند.