داوري نادرست بوبکر درباره كيفر دزد - ترجمه الغدیر جلد 13

داوري نادرست بوبکر درباره كيفر دزد

از زبان صفيه دختر ابو عبيده آورده اند كه به روزگار بوبكر- خدا از وى خشنود باد- مردى دزدى كرد كه يك دست و يك پا نداشت، پس بوبكر- خدا از وى خشنود باد- خواست تا پاى ديگرش ببرد و دست او را واگذارد كه با آن به شستشوى خود از آلودگى ها پردازد و اورا سودمند افتد پس عمر گفت نه سوگند به آن كس كه جانم در دست او است بايد دست ديگرش را ببرى پس بوبكر- خدا از وى خشنود باد- بفرمود تا دست ديگرش ببريدند.

و از قاسم پسر محمد آورده اند كه بوبكر- خدا او وى خشنود باد- خواست تا پس از آنكه يك دست و يك پاى كسى را بريده بودند پاى ديگرش راببرند و عمر- خدا از وى خشنود باد -گفت: بر بنياد آئين نامه- دست او را بايد ببرى
از شگفتى ها است كه خليفه كيفر دزد را نمى داند با اينكه براى پاسدارى از آسايش همگان و آرامش روزگار و بركندن ريشه تباهى، از چشم گيرترين دستورهائى كه بايد دانست همين است و باز شگفت آور آنكه پيش از پياده كردن برنامه اى كه در ص 247 گفتيم به وى بسته اند شتابزده به دادرسى پرداخته، بى آن كه در نامه خداوند و آئين نامه پيامبر بنگرد و از ياران وى آگاهى يخواهد و به مشورت پردازد.

و تازه آن كسى كه در اين پيش آمد وى را به راه راست آورده چرا خود پس از نشستن به جاى وى در آغاز كارش همين دستور را فراموش كرده و فرمانى همچون فرمان دوستش داده است؟بنگريد به جلد ششم ص 136 از چاپ دوم.

برداشت خليفه درباره بهره پدر بزرگ از مرده ريگ

از زبان پسر عباس و عثمان و ابو سعيد و پسر زبير آورده اند كه بوبكر بهره پدر بزرگ را با پدر يكسان مى دانست به اين گونه كه با بودن وى بهره اى به برادران نمى داد و آنان با اين انبازنمى ساخت چنانچه اگر كسى پدر داشته باشد از مرده ريگ وى چيزى به برادران و خواهران نبايد داد.

امينى گويد: اين برداشت خليفه، از نامه خداوند وآئين نامه برانگيخته اش گرفته نشده وتا هنگامى كه وى زنده بود هيچكس از ياران پيامبر آن را به كار نبست و پيش آمد نكرد كه در روزگار وى يك پدربزرگ مرده ريگ بخواهد تا برداشت وى استوار گردد و- و به نوشته بخارى و قرطبى- گويند