عبدالحسین امینی؛ مترجمین: محمدتقی واحدی، علی شیخ السلامی، سید جمال موسوی، محمدباقر بهبودی، زین العابدین قربانی لاهیجی، محمد شریف رازی، علی اکبر ثبوت، جلال الدین فارسی، جلیل تجلیل
و آنچه از دختروى عايشه رسيده، گرايش به همين برداشت دومى است كه چون خواست از شوريدن خود بر سرور ما فرمانرواى گروندگان پوزشى خواهد و چون او را سرزنش كردند كه چرا گونه از پرده اى كه براى وى زده بودند بيرون شد و همچون زنان روزگار نادانى- پيش از اسلام- به خودنمائى برخاست پاسخ داد: سرنوشتى بود كه براى من برگزيدند و سرنوشت را انگيزه هائى هست. اين گزارش را سخنور بغدادى با زنجيره اش در " تاريخ " خود- ج 1 ص 16.- آورده است هر چند سخن ديگرى ازوى كه نيز بغدادى در تاريخ خود- ج 5ص 185- آورده ما را سرگردان مى سازدكه به گزارش عروه، هيچ گاه عايشه ازرهسپار شدنش به سوى رويداد جمل ياد آرد مگر چندان مى گريست كه روسرى اش تر مى شد گفت اى كاش من نسيا منسيا بودم و به گفته سفيان ثورى نسيا منسيا همان لخته خون پليدى است كه هرماه از زنان جدا مى شود.كه گويا رهسپار شدنش به سوى آن نبرد را گناهى سترك و سزاوار آن ميشمرد كه تا پايان روزگار بر آن بگريد و روسرى اش را باسرشگ خويش تر سازد و چنان آرزوئى دردل بپروراند كه ديديم ولى اين ناسازگار است با آن دست بهانه خنك كه شالوده آن را از برداشت پدرش يا همان خليفه اى گرفته كه براى پاسخ به پرسشى كه رود به او داشت جز دشنام راه گريزى نيافت.
لطفا منتظر باشید ...
