لطفا منتظر باشید ...
محدوده سخاوت
«سخاوت »مانند تمام صفات و كارهاى نيك،مقدار و اندازه اى دارد كه اگر در مسيرافراط قرار گيرد،نتيجه منفى خواهد داشت.همچنين «سخاوت »نبايد لطمه به آبرو وحيثيت و زندگى كسانى كه به انسان وابسته اند،زند.«سخاوت »بايد در اموال حلال باشد،نه اموالى كه از راه هاى حرام و يا ظلم و ستم به دست آمده است،مانند،«سخاوت »بسيارى از سلاطين ظالم و ستمگر.
هم چنين «سخاوت »نبايد در اموال مربوط به بيت المال باشد،زيرا اموال بيت المال،حساب و كتاب مخصوص به خود دارد كه بايد به دقت رعايت گردد.
راه هاى كسب سخاوت
اين فضيلت اخلاقى مانند ساير فضايل،با تعليم و تربيت و انديشه و تفكر و تمرين ممارست حاصل مى شود. توجه به اين حقيقت كه اين اموال و ثروتها،امانتهاى الهى در دست ماست و هيچ كدام دوام و بقايى ندارد،انسان را وا مى دارد با بذل و بخشش،آن را در صندوق امانت الهى،براى روزى كه دستها خالى است،ذخيره كند.همچنين دقت در آثار و بركات وپيامدهاى مهمى كه براى «سخاوت »در مطالب قبل ذكر شد،مشوق مؤثرى در امر«سخاوت »است. مطالعه تاريخ زندگى سخاوتمندان و بخيلان و مقايسه آن دو با يكديگر و احترام وآبرو و شخصيتى كه گروه اول داشتند و ذلت و بد نامى كه دامنگير گروه دوم بوده است نيز در ايجاد اين «سخاوت اخلاقى »بسيار مؤثر است.
اينها جنبه هاى تعليماتى اين مساله است،اما از نظر عملى،هر قدر تمرين و ممارست بيشترى در اين زمينه شود،توفيق زيادترى در به دست آوردن اين فضيلت اخلاقى حاصل مى گردد،زيرا تكرار اعمال سخاوتمندانه و بذل و بخشش،هر چند از راه تحميل بر نفس خويش باشد،به تدريج به صورت عادت و سپس مبدل به حالت،و سرانجام به يك ملكه اخلاقى مبدل خواهد گرديد. در ضمن،تربيت پدر و مادر و معلم و استاد در اين زمينه،بسيار مؤثر است.اگر آنهاكودكان را از آغاز عمر به «جود»و«سخاوت »عادت دهند،اين ملكه،به آسانى دروجود آنها ريشه مى دواند و در بزرگى جزء زندگى آنان مى شود. در حالات «صاحب بن عباد»آمده است كه در كودكى هنگامى كه مى خواست براى فرا گرفتن درس دينى به مسجد برود،هميشه مادرش يك دينار و يك درهم به او مى دادو مى گفت:«اين را به اولين فقيرى بده كه در مسير راه خود مى بينى ».كم كم اين خصلت دروجودش ريشه دار شد تا اين كه در بزرگى چنان بذل و بخششى مى كرد كه همه به اوآفرين مى گفتند.اگر كسى بعد از ظهر ماه مبارك رمضان به خانه اش مى آمد،سخاوتش مانع از آن مى شد كه كسى بدون خوردن افطار از خانه او بيرون رود.هر روز حداقل هزار نفر بر سر سفره او افطار مى كردند و بذل و بخشش او در ماه رمضان به اندازه تمام ماههاى سال بود. (26)
