علیرضا سبحانی، علی کربلایی پازوکی، احمد بهشتی، عباس جلالی، فاطمه نقیبی، جعفر سبحانی، سید محمد حکاک، اصغر هادوی کاشانی، محمدرضا غفوریان، سید محمود نبویان، علیرضا قائمی نیا، رضا باقی زاده
اول اين بيان متكى بر مقدماتى مثل افلاك نه گانه بطلميوسى و... است كه امروزمردود شناخته شده چون نه اين كه دليلى براى اثبات آنها نيست، بلكه دليلى برخلاف آن داريم. ثاني اين فرضيه با آنچه از آيات قرآن درباره وحى استفاده مى شود، هماهنگ نيست چون آيات قرآن با صراحت وحى را يك نوع ارتباط با خدا مى شمارد. ثالث اين كه اينها پيامبر را هم رديف فلاسفه و نوابغ شمرده اند البته با عقلى قوى تر و روحى نيرومندتر نادرست است زيرا راه وحى از راه ادراكات عقليه جداست (4) .
جمعى از فلاسفه جديد
گروهى از فلاسفه جديد معتقدند كه وحى يكى ازمظاهر «شعور باطن » يا «شعور ناآگاه » مى باشد. به ديگر سخن: وحى را «تجلى شعور ناآگاه » (وجدان مخفى) مى شمرند كه به مراتب از شعور آگاه قوى تر و نيرومندتر است و چون پيامبران مردان فوق العاده اى بودند، وجدان مخفى آنها نيز بسيار نيرومند بوده و تراوشهاى آنها فوق العاده مهم و قابل ملاحظه بوده است.
پاسخ:
آنچه گفته اند صرفا يك فرضيه است و هيچ گونه دليلى اقامه نكرده اند و پيامبران را مردانى با نبوغ فكرى و ظمت شخصيت معرفى كرده اند بى آنكه رابطه آنها را بامبدا جهان هستى، خداوند و دريافت علوم از ناحيه او و از بيرون وجود خودپذيرفته باشند البته اشتباه آنها اين است كه وحى را با معيارهاى تجربى مى خواستند دريابند (5) .
برخى از نويسندگان امروز
برخى ديگر معتقدند كه وحى نتيجه نبوغ فكرى انبياءمى باشد و مى گويند آنها مردانى بودند پاك فطرت و داراى نبوغ فوق العاده كه باآن مصالح جامعه انسانى را درك مى كردند و به صورت معارف و قوانينى بر انسانهاعرضه مى داشتند در خصوص پيامبر اكرم(ص) مى گويند: آن بزرگوار يك نابغه اجتماعى بوده كه براى نجات جامعه انسانى از پرتگاه انحطاط و توحش و استقرارشان درمهد مدنيت و آزادى قيام كرده و به سوى افكار پاك خود كه به صورت يك دين جامع و كامل تنظيم كرده بود، دعوت نموده است. وى داراى افكار پاك و همتى بلند بود و در يك محيط تاريك و تيره اى زندگى مى كرد كه جز زورگوئى و خودخواهى و هرج و مرج چيزى در آن حكومت نمى كرد. آن بزرگوار پيوسته از اين اوضاع ناگوار رنج مى برد و گاهى كه كارد به استخوانش مى رسيد، از مردم كناره گيرى نموده در غارى كه در كمر يكى از كوههاى تهامه بود، روزى چند خلوت مى كرد. تا در سن چهل سالگى موفق شد طرحى بريزد كه بشر رااز آن وضع اسفناك كه مظهر سرگشتگى و خودخواهى و بى بند و بارى بود، نجات بخشدو آن آئين اسلام بود. آنهائى كه چنين نظرى در مورد پيامبر اكرم(ص) دارند، خودبه دو گروه تقسيم مى شوند: الف : كسانى كه براى جهان هستى خدائى را اثبات مى كنند و براى نظام دينى اسلام ارزشى قائلند مى گويند: «پيامبر اكرم(ص)، افكار پاك خود را سخن خدا و وحى الهى فرض مى كرد كه خداى متعال از راه نهاد پاكش با وى به گفتگو پرداخته است. و روان پاك و خيرخواه خود را كه اين افكار از آن تراوش كرده، در قلب آرامش مستقر مى شد روح الامين وجبرئيل و فرشته وحى ناميد. و به طور كلى قوائى را كه در جهان طبيعت به سوى خير و هرگونه خوشبختى دعوت مى كنند، ملائكه و فرشتگان و قوائى را كه به سوى شرو هرگونه بدبختى مى خوانند، شيطاين و جن خواند.
لطفا منتظر باشید ...
