لطفا منتظر باشید ...
2- مراسم كُشتى و سِدرِه پوشى
كشتى بستن از ضروريّات دين زرتشت است . كُشتى يا گُشتى يا كُستى ، كمربند ويژه مزداپرستان است كه بهگونه اى خاص واز تعداد معيّنى نخ پشمى بافته مى شود، و وقتى كودك زرتشتى به سنّ بلوغ (از هفت تا
پانزده سالگى به اختلاف ) رسيد، بايد اين كمربندرا به كمر ببندد. اين سنّت از (جمشيد) باقى مانده و
زرتشت نيز به آن ، رسميّت بخشيده ومقرّر كرده كه طبق آيين ، آن را بر روى (سِدرِه ) به كمر ببندند.هنگام باز و بسته كردن كشتى ، نيايشى مى سرايند ود ر آن از خداوند مى خواهند كه دشمنان رااز آن ها دور
كند و جز درراه انديشه ، گفتار و كردار نيك گام بر ندارند، و از گناهان توبه كرده و آمرزش خواهند.سدره نيز پيراهن مخصوص آنان است و آن پوششى كوچك شبيه زير پيراهن است كه به شكل خاصّى دوخته مى شود.سدره نيز از عصر جمشيد به يادگار مانده و پوشش آن از واجبات آيين زرتشت است . در دوره باستان از
پانزده سالگى كه سنّ بلوغ بود سدره ، بر تن مىكردند و كمربند مخصوص (كشتى ) را بر روى آن مى بستند ولى
بعدها اين سنّت واجب ازپانزده سالگى به هفت سالگى ، تنزّل كرد. وقتى كه دختر يا پسر زرتشتى به سن هفت
تاپانزده سالگى رسيد و تعاليم مذهبى را از اوستا فرا گرفت اولياى او، روزى را براى برگزارى مراسم
(سدره پوشى ) و بستن (كشتى ) به كمر او تعيين و از خويشان ودوستانبراى برگزارى اين مراسم دعوت مى كنند.پس از تهيّه مقدّمات جشن ، مراسم با خواندن(اورمزديشت ) يا آتش نيايش ، آغاز مى شود؛ و كودك به
همراه موبد، نيايش را تكرار مى كند.پس از آن مراسم سدره پوشى و بستن كمر بند كشتى بر روى سدره انجام
مى گيرد.(338)
3- جشن ها و اعياد
در دين زرتشت ، ايّام هفته وجود ندارد ؛ چون در ايران باستان براى روز شمارى هر يك از 30روز ماه ، نامخاصّى داشته است . سال به 12 ماه تقسيم مى شد، و هر ماه 30 روز آخر هم پنجروز قبل از عيد نوروز به سال
اضافه مى شد كه به آن (پنجه دزده ) مى گفتند. دوازده روزاز اين سى روز، همنام دوازده ماه بود. مثلا
اوّلين روز هر ماه را هرمزد گويند، ششمين روز هر ماه خرداد؛ و هرگاه كه نام ماه و روز، يكى مى شد جشن
مى گرفتند. چنان كه شانزده هر ماه را مهرنام نهاده اند، به اين خاطر شانزده مهر ماه ، جشن مى گرفتند؛
و جشن مهرگان پس از اسلام هم درميان مسلمانان ايرانى رايج بود، و در دربار سلاطين ، رواج داشت و
شاعران درباره جشن مهرگان، اشعارى ساخته و مى سروده اند. جشن مهرگان را يادآور قيام كاوه آهنگر بر
ضدّ ضحّاك تازىمى دانند.نيز نوزده هر ماه را فروردين روز مى گفتند ودر نوزده فروردين نيز جشن مى گرفتند. گذشته از اين جشن ها،
زرتشتيان جشن هاى ديگرى داشته ودارند. از جمله :1- جشن نوروز، كه نخستين روز سال است ، و جشن ملّى ايرانيان و مورد تاءييد اسلام هم هست .2- جشن خرداد، كه روز تولّد زرتشت است .3- جشن تيرگان ، در روز تير و ماه تير به يادگار چيرگى ايرانيان برتورانيان .4- جشن سده يا جشن پيدايش آتش ، در دهم بهمن ماه ، به مناسبت گذشتن صد روز ازاوّل زمستان آريايى ، يعنى
از آغاز آبان ماه تا دهم بهمن ، كه پنجاه روز مانده به آغاز نوروزاست .5- جشن گاه انبار يا گاهنبار، كه در هر سال ، شش بار به مناسبت اين كه اهورا مزدا جهان را درشش روز
آفريد، برگزار مى شود. نيز اين جشن هنگام برداشت محصول كشاورزى از ميوه و غير آن و انبار كردن آن با
خواندن سرود آفرينگان ، برپا مى شودو بهره اى از محصول را به مستمندان مى بخشند.(339)4- مراسم نيايش در آتشكده
در مذهب زرتشت با ارزش ترين چيزها(آتش ) و از قداست بسيارى برخوردار است . مقدّس ترين آتش ها هم اين
است كه از شانزده آتش جداگانه ، تركيب يافته باشد كه هر كدام از آن ها بهنوبت در ضمن يك سلسله عبادات
مفصّل و تشريفات طولانى ، مرتبه تقديس راحاصل كرده باشند. پاكى آتش و حفظ آن از لوث كدورت و پليدى ها
يكى از رسوم مهمّ زرتشتيان است .از جمله آداب طهارت آتش ، آن است كه چند شاخه هيزم از چوب صندل معطّر، تراشيده وتوده مى كنند و برفراز
شراره آتش ، بدون آن كه آن را لمس كنند.قاشقى فلزى نگاه مى دارند كه روزنى كوچك در ميان ان است و در آن
نيز خرده ريزه چوبصندل مى ريزند، آن گاه آن توده چوب هاى مقدّس رامشتعل مى سازند و به قرائت دعاها و
سرودها مشغول مى شوند. اين عمل را 91 بار تكرار مى كنند.
