در رفتن شيرين به كوه بيستون و گفتگوى او با فرهاد و بيان مقامات محبت
ترا بينم بدين گردن فرازى گرت سيم و زرى در كار باشد بگفت آن كس گزير از زر ندارد مرا گنجى نهان اندر نهاد است محبت گنج و اشكم گوهر اوست بديدى گنج باد آورد پرويز به كف زان گنج باد آورد باد است كسى كو گنج دارد باد پيماست بگفت اين گنج را چون كردى انبوه چو كوهم تيشه ى غم بر دل آيد به كان كندن ز سنگ آرند گوهر بگفت اين گنج را حاصل ندانم بگفت اين بى نيازى را غرض گو بگفتا چون به يك سو شد نيازت بگفتا جز سيه روزى چه حاصل ؟ بگفتا باز مقصد در ميان است ؟ بگفتا چيست مقصودت ؟ بگو فاش بگفتا چيست جان ؟ گفتا نارت به دل گفتا چه دارى ؟ گفت يادتبگفتا بي خودي، گفتا ز رويت بگفتا بي خودي، گفتا ز رويت
كه از سيم و زر ما بى نيازى از اين در خيل ما بسيار باشد كه پنهان مخزن گوهر ندارد كه با وى گنج باد آورد باد است سيه مارى چو زلفت بر سر اوست ببين اين گنج آب آورد من نيز مرا اين گنج باد آور مراد است ولى اين گنج آب روى داناست بگفت از بس كه خوردم تيشه چون كوه كه اين گنج مرادم حاصل آيد به جان كندن مرا اين شد ميسر بگفتا بى نيازى زين و آنم بگفتا تا نياز آرم به يك سو بگفتا گيرم آن زلف درازت بگفت اين تيره روزى مقصد دل بگفتا زانكه مقصودم عيان است بگفتا جان فداى روى زيباش بگفتا چيست تن گفتا غبارت مرادت گفت چه ؟ گفتا مرداتبگفت آشفته اى ، گفتا ز مويت بگفت آشفته اى ، گفتا ز مويت
لطفا منتظر باشید ...
