دل ز هر نقش گشته ساده مرا تا چو مجنون شدم بيابانگرد صبر در مهد خاك چون طفلان چون گهر قانعم به قطره ى خويش صد گره در دلم فتد چو صدف تخته ى مشق نقشها كرده است هر قدر بيش باده مي نوشم بيخودى همچو چشم قربانىمانع سير و دور شد صائب مانع سير و دور شد صائب
دو جهان از نظر فتاده مرا مي گزد همچو مار، جاده مرا دست بر روى هم نهاده مرا نيست انديشه ى زياده مرا يك گره گر شود گشاده مرا همچو آيينه، لوح ساده مرا مي شود تشنگى زياده مرا كرده آسوده از اراده مراصافى آب ايستاده مرا صافى آب ايستاده مرا
لطفا منتظر باشید ...
