ما رخت خود به گوشه ى عزلت كشيده ايم مشكل به تازيانه ى محشر روان شود گرديده است سيلى صرصر به شمع ما صبح وطن به شير مگر آورد برون گرديده است آب دل ما ز تشنگى آسان نگشته است بهنگ، ساز ما بوده است گوشه ى دل خود در جهان خاكصائب چو سرو و بيد ز بي حاصلى مدام صائب چو سرو و بيد ز بي حاصلى مدام
دست از پياله، پاى ز صحبت كشيده ايم پايى كه ما به دامن عزلت كشيده ايم دامان هر كه را به شفاعت كشيده ايم زهرى كه ما ز تلخى غربت كشيده ايم تا قطره اى ز ابر مروت كشيده ايم يك عمر گوشمال نصيحت كشيده ايم جايى كه ما نفس به فراغت كشيده ايمدر باغ روزگار خجالت كشيده ايم در باغ روزگار خجالت كشيده ايم
لطفا منتظر باشید ...
