از آيات گذشته استفاده مىشود كه نوح حتى بعد از شروع طوفان فرزند خود را تبليغ مىكرد، اين دليل بر آنست كه اگر ايمان مىآورد ايمانش پذيرفته بود، در اينجا اين سؤال پيش مىآيد كه با توجه به آيات ديگر قرآن كه در گذشته نمونههايى از آن را داشتهايم درهاى توبه بعد از نزول عذاب بسته مىشود، چرا كه در اين هنگام غالب گنهكاران سركش كه مجازات را با چشم خود مىبينند، بىاختيار و از روى اضطرار توبه مىكنند، توبهاى بىارزش و بىمحتوا! اما با دقت در آيات فوق پاسخ اين سؤال را مىتوان چنين يافت كه شروع طوفان و آغاز كار آن نشانه روشنى بر عذاب نبود، بلكه يك باران تند و بىسابقه بنظر مىرسيد، به همين دليل فرزند نوح به پدر گفت من به كوه پناه مىبرم تا از غرقاب نجات يابم به گمان اينكه باران و طوفان يك باران و طوفان طبيعى است، در چنين هنگامى باز بودن درهاى توبه مساله عجيبى نيست!.سؤال ديگرى كه در مورد فرزند نوح ممكن است پيش آيد اين است كه چرا او در اين لحظه حساس تنها فرزند خود را مخاطب ساخت، نه همه مردم را؟اين ممكن است به خاطر آن باشد كه او وظيفه دعوت عمومىاش را در باره حتى فرزندش انجام داده بود، ولى در باره فرزند وظيفه سنگينترى داشت و آن وظيفه ابوت علاوه بر" نبوت" بود بهمين دليل براى اداى اين وظيفه در آخرين لحظه روى فرزندش تاكيد بيشتر مىكرد.احتمال ديگرى با توجه به گفته بعضى از مفسران نيز وجود دارد كه فرزند نوح در آن موقع نه در صف كفار قرار داشت و نه در صف مؤمنان و جمله و كانَ فِي مَعْزِلٍ (او در گوشه تنهايى قرار گرفته بود) را دليل بر آن دانستند، گرچه به حكم قرار نگرفتن در صف مؤمنان مستحق مجازات بود ولى كناره گيريش از صف كفار ايجاب مىكرد كه مورد محبت و لطف بيشترى از طريق تبليغ قرار گيرد،
لطفا منتظر باشید ...
