تفسیر نمونه جلد 9

ديگرى نهند!.

بهر حال در پايان آيه اشاره به تقسيم همه مردم به دو گروه كرده مى‏گويد:

" گروهى در آنجا شقى و گروهى سعيدند، گروهى خوش بخت و گروه ديگرى بدبختند" (فَمِنْهُمْ شَقِيٌّ وَ سَعِيدٌ).

" سعيد" از ماده" سعادت" به معنى فراهم بودن اسباب نعمت، و" شقى" از ماده" شقاوت" به معنى فراهم بودن اسباب گرفتارى و مجازات و بلاست، بنا بر اين سعيدها در آن جهان همان نيكوكارانى هستند كه در لابلاى انواع نعمتها جاى آنهاست و شقاوتمندان همان بدكارانى هستند كه در دل دوزخ در انواع مجازات‏ها گرفتارند.

و بهر حال اين شقاوت و آن سعادت چيزى جز نتيجه اعمال و كردار و گفتار و نيات انسان در دنيا نيست:

و عجب اينكه بعضى از مفسران اين آيه را دستاويزى براى عقيده باطل خود در زمينه جبر قرار داده‏اند، در حالى كه آيه كمترين دلالتى بر اين معنا ندارد، بلكه از سعادتمندان و شقاوتمندان رستاخيز سخن مى‏گويد كه همگى به خاطر اعمال خود به اين مرحله رسيده‏اند شايد آنها مفهوم اين آيه را با پاره‏اى از احاديث اشتباه كرده‏اند كه در باره سعادت و شقاوت قبل از تولد سخن مى‏گويد كه آن داستان جداگانه‏اى دارد.

سپس حالات شقاوتمندان و سعادتمندان را در عبارات فشرده و گويايى چنين شرح مى‏دهد:

" اما آنها كه شقاوتمند شدند در آتش دوزخ" زفير" و" شهيق" دارند و ناله و نعره و فرياد سر مى‏دهند" (فَأَمَّا الَّذِينَ شَقُوا فَفِي النَّارِ لَهُمْ فِيها زَفِيرٌ وَ شَهِيقٌ).