تفسیر نمونه جلد 9

در ميان آنها نبودند، زيرا" خداوند هرگز قوم و ملت و شهر و ديارى را به خاطر ظلم و ستمش نابود نمى‏كند اگر آنها در راه اصلاح گام بردارند" (وَ ما كانَ رَبُّكَ لِيُهْلِكَ الْقُرى‏ بِظُلْمٍ وَ أَهْلُها مُصْلِحُونَ).

چه اينكه در هر جامعه‏اى معمولا ظلم و فسادى وجود دارد، اما مهم اين است كه مردم احساس كنند كه ظلم و فسادى هست و در طريق اصلاح باشند و با چنين احساس و گام برداشتن در راه اصلاح، خداوند به آنان مهلت مى‏دهد و قانون آفرينش براى آنها حق حيات قائل است.

اما همين كه اين احساس از ميان رفت و جامعه بى‏تفاوت شد و فساد و ظلم به سرعت همه جا را گرفت آن گاه است كه ديگر در سنت آفرينش حق حياتى براى آنها وجود ندارد اين واقعيت را با يك مثال روشن مى‏توان بيان كرد:

در بدن انسان، نيروى مدافع مجهزى است به نام" گلبولهاى سفيد خون" كه هر ميكرب خارجى از طريق هوا، آب و غذا و خراشهاى پوست به داخل بدن هجوم كند اين سربازان جانباز در برابر آنها ايستادگى كرده و نابودشان مى‏كنند و يا حد اقل جلو توسعه و رشد آنها را مى‏گيرند.

بديهى است اگر يك روز اين نيروى بزرگ دفاعى كه از مليونها سرباز تشكيل مى‏شود دست به اعتصاب بزند و بدن بى‏دفاع بماند چنان ميدان تاخت و تاز ميكربهاى مضر، مى‏شود كه به سرعت انواع بيماريها به او هجوم مى‏آورند.

كل جامعه انسانى نيز چنين حالى را دارد اگر نيروى مدافع كه همان" أُولُوا بَقِيَّةٍ" بوده باشد از آن برچيده شود ميكربهاى بيمارى زاى اجتماعى كه در زواياى هر جامعه‏اى وجود دارد به سرعت نمو و تكثير مثل كرده، جامعه را سر تا پا بيمار مى‏كنند.

نقش" اولوا بقيه" در بقاى جوامع آن قدر حساس است كه بايد گفت:

بدون آنها حق حيات از آنان سلب مى‏شود و اين همان چيزى است كه آيات‏