تفسیر نمونه جلد 9

او است كه در هر مورد صلاح بداند، قسمتى از اسرار غيب را به بندگان خاصش تعليم مى‏دهد اما اين علم، نه ذاتى است و نه نامحدود، بلكه از طريق تعليم الهى است و محدود به مقدارى است كه او اراده كرده است.

و با اين توضيح پاسخ تمام بد گويانى كه عقيده شيعه را در زمينه علم غيب به باد انتقاد گرفته‏اند كه پيامبران و امامان را" عالم الغيب" مى‏دانند روشن مى‏گردد.

نه تنها خداوند اسرار غيب را در مورد لازم به پيامبران و امامان تعليم مى‏دهد بلكه گاهى به غير پيامبر و امام نيز چنين تعليمى مى‏دهد همانگونه كه در داستان مادر موسى در قرآن مى‏خوانيم كه خداوند به او گفت" نترس و اندوه به خود راه مده، ما اين كودك را به تو باز مى‏گردانيم و او را از پيامبران قرار مى‏دهيم وَ لا تَخافِي وَ لا تَحْزَنِي إِنَّا رَادُّوهُ إِلَيْكِ وَ جاعِلُوهُ مِنَ الْمُرْسَلِينَ" (قصص آيه 7).

حتى گاهى پرندگان و جانداران ديگر به خاطر ضرورتهاى زندگى، آگاهيهايى از اسرار نهان و حتى از آينده نسبتا دور پيدا مى‏كنند كه تصورش براى ما مشكل و پيچيده است، و به اين ترتيب بعضى از مسائلى كه براى ما غيب محسوب مى‏شود، براى آنها غيب نيست.

2- عبادت مخصوص او است

در آيه فوق دليل لطيفى بر اختصاص پرستش به خدا بيان شده است، و آن اينكه اگر پرستش به خاطر عظمت و صفات جمال و جلال باشد، اين صفات بيش از همه در خدا است، و ديگران در برابر او ناچيزند، بزرگترين نشانه عظمت، علم نامحدود و قدرت بى‏پايان است كه آيه فوق مى‏گويد هر دو مخصوص او است و اگر پرستش به خاطر پناه بردن در حل مشكلات به معبود باشد، چنين‏