تفسیر نمونه جلد 9

اين شخص همان پيامبر (ص) است و" بينه" و دليل روشن او قرآن مجيد و شاهد و گواه صدق نبوتش مؤمنان راستينى همچون على (ع) مى‏باشند، پيش از او نشانه‏ها و صفاتش در تورات آمده است.

به اين ترتيب از سه راه روشن حقانيت دعوتش به ثبوت رسيده است.

نخست قرآن كه بينه و دليل روشنى است در دست او.

دوم كتب آسمانى پيشين كه نشانه‏هاى او را دقيقا بيان كرده، و پيروان اين كتب در عصر پيامبر (ص) آنها را به خوبى مى‏شناختند و به همين دليل در انتظار او بودند.

سوم پيروان فداكار و مؤمنان مخلص كه بيانگر صدق دعوت او و گفتار او مى‏باشند زيرا يكى از نشانه‏هاى حقانيت يك مكتب اخلاص و فداكارى و عقل و درايت و ايمان پيروان آن مكتب است، چرا كه هر مكتبى را از پيروانش مى‏توان شناخت!.

آيا با وجود اين دلائل زنده مى‏توان او را با مدعيان ديگر قياس كرد و يا در صدق دعوتش ترديد نمود؟ «1».

سپس به دنبال اين سخن اشاره به افراد حق طلب و حقيقت جو كرده و از آنها دعوت ضمنى به ايمان مى‏كند و مى‏گويد" آنها به چنين پيامبرى كه اين همه دليل روشن در اختيار دارد ايمان مى‏آوردند" (أُولئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ) گرچه چنين كسانى كه با كلمه اولئك به آنها اشاره شده در خود اين آيه‏

(1) مطابق اين تفسير منظور از" من" پيامبر و منظور از" بينة" قرآن و منظور از" شاهد" كه به معنى جنس است مؤمنان راستين مى‏باشد كه در راس آنها امير مؤمنان على (ع) قرار داشت، و ضمير" منه" به خداوند و ضمير" قبله" به قرآن يا پيامبر باز مى‏گردد، و مجموع جمله مبتدا است و خبر آن محذوف است و تقدير آن چنين مى‏شود كمن ليس كذلك- و يا- كمن يُرِيدُ الْحَياةَ الدُّنْيا.