تفسیر نمونه جلد 9

است" (قالُوا يا نُوحُ قَدْ جادَلْتَنا فَأَكْثَرْتَ جِدلَنَا).

" اگر راست مى‏گويى، همان وعده‏هاى دردناكى را كه به ما مى‏دهى در مورد عذابهاى الهى تحقق بخش" (فَأْتِنا بِما تَعِدُنا إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ).

اين درست به آن مى‏ماند كه شخص يا اشخاصى در باره مساله‏اى با ما سخن بگويند و در ضمن تهديدهايى هم كنند و ما مى‏گوئيم پر حرفى بس است برويد و هر كارى از شما ساخته است انجام دهيد و هيچ معطل نشويد، اشاره به اينكه: نه به دلائل شما وقعى مى‏نهيم و نه از تهديدتان مى‏ترسيم و نه حاضريم بيش از اين گوش به سخنان شما فرا دهيم! انتخاب اين روش در برابر آن همه محبت و لطف پيامبران الهى و گفتارهايى كه همچون آب زلال و گوارا بر دل مى‏نشيند حكايت از نهايت لجاجت و تعصب و بى‏خبرى مى‏كند.

ضمنا از اين گفتار نوح به خوبى بر مى‏آيد كه مدتى طولانى براى هدايت آنها كوشيده است، و از هر فرصتى براى رسيدن به اين هدف، يعنى ارشاد آنان استفاده كرده است، آن قدر كه آن قوم گمراه اظهار خستگى از سخنان و ارشادهايش كردند.

اين واقعيت از ساير آياتى كه در قرآن در باره نوح آمده نيز به خوبى روشن مى‏شود، در سوره نوح آيات 5 تا 13 به طور مبسوط اين معنى را بيان كرده است قالَ رَبِّ إِنِّي دَعَوْتُ قَوْمِي لَيْلًا وَ نَهاراً فَلَمْ يَزِدْهُمْ دُعائِي إِلَّا فِراراً وَ إِنِّي كُلَّما دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصابِعَهُمْ فِي آذانِهِمْ وَ اسْتَغْشَوْا ثِيابَهُمْ وَ أَصَرُّوا وَ اسْتَكْبَرُوا اسْتِكْباراً، ثُمَّ إِنِّي دَعَوْتُهُمْ جِهاراً، ثُمَّ إِنِّي أَعْلَنْتُ لَهُمْ وَ أَسْرَرْتُ لَهُمْ إِسْراراً:" پروردگارا! من قوم خود را شب و روز به سوى تو خواندم ولى اين دعوت من چيزى جز فرار بر آنها نيفزود!، و من هر زمان آنها را دعوت كردم تا تو آنان را بيامرزى انگشتان خويش را در گوشها قرار دادند، و لباسها را