مصونیت قرآن از تحریف نسخه متنی

بـيچاره نفهميده ـو شايد پليدانه خود را به نادانى زده ـ است كه مساله اختلاف قرائتها ارتباطى با متواتربودن يگانه نص قرآن ندارد, نصى كه نزد عموم مسلمانان محفوظبوده و نسل اندر نسل بدون اخـتلاف از يكديگر ارث برده اند .

پيش از اين در بحث قرائتها گفتيم پيشوايان اتفاق نظر دارند كه قرآن حقيقتى است و قرائتها يك چيز ديگر و ربطى به هم ندارند ((175)) .سـپـس بـه دسـتـاويـز ديـگرى چسبيده و خيلى تلاش مى كند تا قول به تحريف را ثابت كند و به بزرگترين و ريشه دارترين طايفه اسلامى , يعنى شيعيان اهل بيت پيامبر (ص) نسبت دهد.

هرگاه بتواند اين عقيده را بر گردن آنان ـكه بيشترين ارتباط را با قرآن دارندـ ثابت كند به خيال خام خود اين كتاب بزرگ و شكست ناپذير را سست معرفى كرده , از جايگاه والاى آن كاسته است , اما فـريـب و نـقشه اش بر آب است , چراكه خداوند سبحان مى فرمايد: ام يريدون كيدا فالذين كفروا هم المكيدون ((176)) , آنها مى خواهند نيرنگ بزنند اما كافران خود قربانى نقشه ها(ى ما) مى شوند.

در بـخـشـى از دروغهاى خود ساخته اش مى گويد: گرچه شيعيان راى گروهى افراطى را ـكه مى گويند: نمى توان باوركرد قرآن حاضر مصدر اصلى دين باشد ((177)) ـ مردود شمرده اند, ولى هـمـه آنان از بدو ظهورشان در درستى تدوين قرآن عثمانى ترديد داشته و دارند, چون نسبت به قـرآنى كه محمد (ص)آورده افزايش ها و دگرگونى هاى مهمى دارد از سوى ديگر, بخشهاى مهمى از قـرآن صحيح , جدا و كاسته شده كه قرآن حاضر فاقد آن است .

در بخش ديگرى مى افزايد: به عقيده همه شيعيان , قرآن كامل خيلى بيشتر از قرآن فعلى بوده است .سپس در توضيح اين دروغ مى گويد: شيعيان معتقدند: سوره احزاب (73آيه ) به اندازه سوره بقره ـكـه 286آيه داردـ بوده و سوره نور (64آيه ) در آغاز بيش از يكصد آيه بوده , و سوره حجر (99آيه ) نخست 190آيه بوده است .

او بى شرمى را از حد گذرانده مى نويسد: به تازگى در كتابخانه بانكيپور هندوستان , نسخه اى از قرآن پيداشده و مشتمل بر سوره هايى مى باشد كه از قرآن عثمانى ساقطگرديده .يكى از آنها سوره نـورين است كه جارسان دى تاسى آن را انتشارداد و 41 آيه دارد .ديگرى سوره اختصاصى شيعيان اسـت كـه مشتمل بر هفت آيه بوده و سوره ولايت نام دارد .

همه اين اضافه هاي مربوط به شيعيان را كليرتدال به زبان انگليسى منتشر ساخته است ((178)) .

ايـن بود پاره اى از اتهامات نارواى گلدزيهر .بايد دانست كه او در بررسى آراى شيعه درباره قرآن , فقط به دو تفسير منسوب به شيعه استنادكرده كه ارتباطى با عقايد شيعه ندارند.يـكـى از ايـن دو, كـتاب بيان السعادة فى مقامات العبادة نوشته سلطان محمد فرزند حيدر بيدختى گـنابادى (متولد سال 1251 و متوفاى 1327هـ .ق ) است كه رئيس فرقه صوفيه نعمت اللهى و در طريقت آنها ملقب به سلطان على شاه مى باشد .

تاليف اين كتاب در سال 1311هـ .ق به پايان رسيد و براى نخستين بار در سال 1314 در تهران چاپ شد.و كـتـاب دوم , تـفـسـيـرى اسـت بـه نـام تفسير على بن ابراهيم بن هاشم قمى .

دربحثهاى آينده خـواهـيـم خـوانـد كـه ايـن كتاب را يكى از شاگردان قمى ـمعروف به ابوالفضل علوى ((179)) ـگردآورى كرده و بيشتر مطالب آن از قمى نيست , بلكه آميخته اى از تفسيرهاى مختلف , از جمله تـفـسير ابوالجارود معروف به سرحوب سركرده جاروديه ((180)) است كه سخت مورد سرزنش و نفرين امام صادق (ع) قرارگرفت .

به راستى چه شده كه خاورشناس علامه , امثال اين كتابها را ـكه نزد شيعه و پيشوايان و دانشمندان آنـهـا از درجـه اعتبار ساقط مى باشدـ منابع مطمئن براى مطالعه و بررسى آراى شيعه در تفسير قرار داده است ؟! خـداونـد ـبـزرگ و بـلندمرتبه ـ چه زيبا مى فرمايد: ومن لميجعل الله له نورا فماله من نور ((181)) , خداوند براى هركس نور قرارندهد, هيچ نورى ندارد.

در اين جا توجه به چند نكته , ضرورى است :