مقالات حسینی نسخه متنی

كلام شيرين, بيان روان, ادب بسيار در برابر پدر و مادر, اطاعت بى چون و چرا از
مقام ولايت و دلدادگى بـه حقيقت, بـرگى ديگر از زندگانى زرين على اكبـر بـود. اين
ويژگيها چـون بـا فروتـنى او همراه مى شد, نگاه تحسينآميز همگان را به دنبال داشت.

در ساحل فرات على درحماسه كربلا, درخششى چشمگير داشت و با هربـار حمله
خود, دهها نفر را بـه خاك هلاكت مى انداخت. هنگامى كه بـا 25 سوار بـه ساحل فرات
روانه شد و بـراى سيصد نفر از خاندان, عيال و اصحـاب امام حسين(ع)آب آورد, بـسيارى
از مسوولان و سرپـرستـان حفاظت از فرات را از دم تيغ خود گذراند و پـشت دشمن را
بـه لرزه درآورد.

عمويش ابوالفضل(ع)كه خود در دلاورى و بى باكى و شجاعت و شهامت, زبانزد همگان بـود,
بـه خاطر چنين فات تابـناك, على را بـسيار احترام مى كرد.

قهرمانان تـاريخ و دليرمردان عرصه هاى نبـرد, كمتـر از دانش و بـينش بـهره دارند;
زيرا در مسير رزم و جنگ قرار داشتـه و فرصت نداشتـه و يا علاقه كمتـرى بـه درس
آموزى و دانش آفرينى از خـود نشان مى دهند; اما على اكبر, جوانى چند بعدى بـود و
سطرهاى كتاب وجودش با حكمت نگاشته شده بود. چشمه هاى دانش و دانايى از اعماق وجودش
مى جوشيد. در مجالس گوناگون عالمانه و انديشمندانه لب بـه سـخـن مى گشـود و بـه
دور از غرور و تـكبـر مردانه سـخـن مى گفت. از آنجا كه از جد خود رسول خدا(ص)سخنان
بـسيارى روايت مى كرد, به عنوان ((محدث)) شناخته شد.

افزون برصفات ظاهرى و باطنى ـ كه به طور چشمگير در وجود حضرت على اكـبـر(ع) ديده
مى شـد.ـ كـمالات و مقـامات معـنوى وى نيز در رتبه اى برتر از ديگران قرار داشت.

ماجوانان هرچند از صفات خوبى بـهره مند بـاشيم, گاه توان تحمل سختـى ها و ظرفيت
رويارويى بـا مصايب را از دست مى دهيم و سنگينى ناملايمات زندگى, تعادل رفتار و
گفتارمان را مى ربايد.

على اكبـر در چـنين صحنه هاى سخت و طاقت سوز, تـنها بـه رضا و تسليم الهى فكر مى
كرد و چنان در برابر بلاهاى الهى آرام و مطمئن بود كه گاه حيرت و شگفتى ديگران را
بـرمى انگيخت. از اين رو, در هنگامه دردآلود كربلا به پدر گفت:

((اولسنا على الحق))

(پدرجان!)آيا ما برحق نيستيم؟

و چـون امام فـرمود: آرى, گفـت: در اين هنگام, بـاكـى از مرگ نداريم.

اين روحيه قوى و صفات شايسته, چنان ابهت و عظمت به على اكبـر داده بـود كه افزون
بـردوستان, دشمنان آگاه نيز بـه بـرترىهايش اعتـقاد و اعتـماد داشـتـند و اعتـراف
مى كردند. معاويه روزى از اطرافيانش پـرسيد: ((چـه كسى در اين زمان بـراى خـلافت
مسلمانان برديگـران بـرتـرى دارد و بـراى حـكـمرانى بـر مردم از ديگـران سزاوارتر
است؟ ))

روباه صفتان زشت سيرت كه نام و نان خود را در تملق مى يافتند, به ستـايش خليفه
پـرداختـند و او را لايق اين منصب معرفى كردند. معاويه گفت: نه چنين نيست:

((اولى الناس بهذالامر على بن الحسين بـن على جده رسول الله و فيه شجاعه بنى هاشم
و سخاه بنى اميه و رهو ثقيف.))

شايسته ترين افراد براى امر حكومت, على اكبـر فرزند امام حسين است كه جدش رسول
خدا(ص)است و شجاعت بنى هاشم, سخاوت بـنى اميه و زيبايى قبيله ثقيف را در خود جمع
كرده است.