گزارشى از عتبات عاليات - مقالات حسینی نسخه متنی

گزارشى از عتبات عاليات

سردارى كه فرمانرواى هزار سرباز جنگـى است و از اشراف و بزرگان كوفه در زمان
جاهليت و اسلام به شمار مى رود, به دستـور عبيدالله بـن زياد در منزل ذوحسم راه را
بر كاروان حسينى بست و او را از ادامه مسير به طرف شهر كوفه باز داشت; ولى در ايـن
بازداشتـن و مقابله, جانب ادب فـرو نگذاشت تـا آنجـا كه حتـى نماز جماعت را نيز به
امامت امام حسين(ع) اقامه و سربازانش را نيز بديـن نماز فرا خواند.

در ادامه مسير زندگى, لطف الهى اين اولين مهاجم و اوليـن دشمـن را فـرا گـرفت و
جذبه عشق حسينـى از عمق جهنـم به اوج بهشتـــش بـركشيـد. نگاه آكنـده از عاطفه و
زبان سـرشار از خيرخـواهـى و نصحيت حسين از برده اى يزيدى آزاده اى حسينـى ساخت و
بديـن گـونه حـر در حقيقت در عاشـورا متـولـد شـد; همراه فرزنـدش با نردبان شهادت
به محضـر حقيقت بـار يافت و در بزم عشق از دست ساقـى ازل مى باقى نوشيد.

آرى حـر بـا يك تـوبه و بـرداشتـن چنـدگـام به صف همـراهــــان اباعبدالله(ع)
پيوست و نام خويـش را براى هميشه بربلنداى تاريخ آزادى و انسانيت و ايمان درج
كـرد. زائران حرم حـر بطـور طبيعى همه به فكر تـوبه مى افتند و با خـود مى گـويند
اكنون كه خدا راه باز گشت را چنين گشوده است و بديـن سادگى مى تـوان خطاهاى بزرگى
ماننـد بستـن راه بر امام حسيـن(ع) را جبـران كرد, چرا سستـى و سهل انگارى؟! همه
شهداى كربلا در يك نقطه دفـن شده اند, اما حر از ايـن قافله بازمانـده است. در
باره علت اينكه چـرا حـر از ايـن قافله دور مانده است, مـى گـوينـد: پـس از شهادت
حـر افـراد تحت فـرماندهـى وى و خـويشانـش, كه در لشكر ابـن زياد باقـى مانـده
بـودند, از عمر سعد خواستند كه به پاس احترام حر در قبيله اش و نيز خـدمات گذشته
اش, اجازه دهـد پيكر حر بـر زميـن نمانـد. عمر اجـازه داد. آنان بـدن حـر را از
صحنه نبـرد دور كـرده, در محل كنونى به خاك سپردند.

حرم زيباى حر داراى گنبدى كاشى كارى است. گفته مى شود اوليـن كسى كه حرم حـر را
بنياد نهاد, شاه اسماعيل صفـوى بـود. آنگـونه كه كاشـى هاى حـرم حكايت مـى كنـد,
ايـن حـرم به همت حسيـن خان شجـاع السلطـان در محـرم سيصـد و بيست و پنج هجـرى
سـاخته شــده است.

(موسـوعه العتبات, ج 8, ص
183.)

برخى از مورخان نوشته اند: چـون شاه اسماعيل صفـوى
به زيارت كربلا آمد; خـواست به زيارت حر مشرف شـود, گروهى بر او خرده گرفتند و
گفتند: چرا به زيارت حر مى رود بـا آن كه معلـوم نيست تـوبه اش پذيـرفته شـده
بـاشـد.

شـاه اسماعيل بـا شنيـدن ايـن انتقاد تصميـم گـرفت قبـر حـر را بشكافد; زيرا معتقد
بـود اگر تـوبه حر پذيرفته شده, بايد بدنـش سالم مانده باشد.

از ايـن رو, فرمان داد قبر حر را بشكافتند, بـدن وى بطـور كامل سالـم مانده بود.
بر سر حر دستمالى خون آلود بسته شده بود. شاه اسماعيل تصميـم گرفت آن را به عنوان
تبرك بردارد; ولى نتوانست. پس از ايـن جريان, قبر را دوباره ترميـم كرد, فرمان داد
حرم را بسازند و فردى را با حقوقى در خـور به عنوان خادم حرم حر معيـن كرد.(ابصار
العين, ص
127.)

زيارت عون بن عبدالله در هميـن مسير, كه براى زيارت حر و طفلان مسلـم پيموديم,
بارگاه با شكـوه امامزاده اى به نام عون بـن عبدالله قرار دارد كه مردم عراق به وى
اعتقادى راسخ دارند و معتقـدنـد قبر شريفـش محل بـر آمدن حاجتها و استجابت دعاست.

در باره نسب صاحب ايـن بارگاه مطهر سخنان گوناگون گفته مى شـود; ولـى ميان مردم
عراق چنان, مشهور است كه وى عون بن عبدالله بـن جعفر است; يعنى فرزند حضرت زينب(س)
نوه دخترى اميرالمومنيـن(ع) و نـوه پسـرى جعفـر طيـار بـرادر اميـرمـومنان(ع) است.

به نـوشته مـورخان, در حادثه عاشـورا دو فرزند از عبـدالله بـن جعفر طيار به شهادت
رسيدند. يكـى از آنان از فرزندان حضرت زينب بـود و ديگرى فرزند همسر ديگر
عبـدالله. (ابصار العيـن, ص
29.) برخـى از مـورخان دليلى براى جدا بـودن قبر فرزند
حضرت زينب از ساير شهداى كربلا نمى بينند و معتقدند كه ايـن امامزاده محترم از
فرزندان امام حسـن مجتبى(ع) است. عون حرمى بسيار با صفا و زيبا دارد كه در
ميـدانـى وسيع زئران را به خود فـرا مـى خـوانـد. به مناسبت مقام, از حضرت زينب(س)
و مصائبـش كه بر ايـن بانوى بزرگ وارد آمـده, است, سخـن مـى گـويـم. پـس از زيارت
ايـن امـامزاده بزرگوار و خـواندن چند ركعت نماز, حرم مطهر وى را ترك مى گوييـم
تـا بـراى نماز جماعت, ديگـر بار خـود را به بـارگـاه ملكـوتـى حسين(ع) برسانيم.