اخلاق و رفتار امام حسين سلام الله عليه - مقالات حسینی نسخه متنی

سخنانشان
رسالت شهادت حسينى را تكميل كرد, طوفانى در جانها برانگيختند, چنان كه نام يزيد
تا هميشه مترادف با هر پستى و رذالت و دناءت گرديد و همه آرزوهاى طلايى و
شيطانيش چون نقش بر آب گشت .
نگرشى ژرف
ميخواهد تا بتوان بر همه ابعاد اين شهادت عظيم و پرنتيجه دست يافت .
از همان
اوان شهادتش تا كنون , دوستان و شيعيانش , و همه آنان كه به شرافت وعظمت انسان
ارج ميگذارند, همه ساله سالروز به خون غلتيدنش را, سالروز قيام و شهادتش را با
سياهپوشى و عزادارى محترم مي شمارند, و خلوص خويش را با گريه برمصايب آن بزرگوار
ابراز ميدارند.
پيشوايان
ما, هماره به واقعه كربلا و به زنده داشتن آن عنايتى خاص داشتند.
غير از اين
كه خود به زيارت مرقدش مي شتافتند و عزايش را بر پا ميداشتند, در فضيلت عزادارى
و محزون بودن براى آن بزرگوار, گفتارهاى متعددى ايراد فرموده اند.
ابوعماره
گويد: روزى به حضور امام ششم صادق آل محمد (ع) رسيدم , فرمود اشعارى درسوگوارى
حسين براى ما بخوان .
وقتى شروع
به خواندن نمودم صداى گريه حضرت برخاست , من ميخواندم و آن عزيز ميگريست , چندان
كه صداى گريه از خانه برخاست .
بعد از آن
كه اشعار را تمام كردم , امام (ع) در فضليت و ثواب مرثيه و گرياندن مردم بر امام
حسين (ع) مطالبى بيان فرمود.(
21 )
و نيز از آن
جناب است كه فرمود: گريستن و بيتابى كردن در هيچ مصيبتى شايسته نيست مگر در
مصيبت حسين بن على , كه ثواب و جزايى گرانمايه دارد.(
22 )

باقرالعلوم
, امام پنجم (ع) به محمد بن مسلم كه يكى از اصحاب بزرگ او است فرمود: به شيعيان
ما بگوييد كه به زيارت مرقد حسين بروند, زيرا بر هر شخص باايمانى كه به امامت ما
معترف است , زيارت قبر اباعبدالله لازم ميباشد.(
23 )
امام صادق
(ع) ميفرمايد: ان زيارة الحسين عليه السلام افضل ما يكون من الاعمال .
همانا زيارت
حسين (ع ) از هر عمل پسنديدهاى ارزش و فضيلتش بيشتر است .(
24 )
زيرا كه اين
زيارت در حقيقت مدرسه بزرگ و عظيم است كه به جهانيان درس ايمان و عمل صالح ميدهد
و گويى روح را به سوى ملكوت خوبيها و پاكدامنيها و فداكاريها پرواز ميدهد.
هر چند
عزادارى و گريه بر مصايب حسين بن على (ع), و مشرف شدن به زيارت قبرش وبازنماياندن
تاريخ پرشكوه و حماسه ساز كربلايش ارزش و معيارى والا دارد, لكن بايد دانست كه
نبايد تنها به اين زيارتها و گريه ها و غم گساريدن اكتفا كرد, بلكه همه اين
تظاهرات , فلسفه ديندارى , فداكارى و حمايت از قوانين آسمانى را به ما گوشزد مي نمايد,
و هدف هم جز اين نيست , و نياز بزرگ ما از درگاه حسينى آموختن انسانيت و خالى
بودن دل از هر چه غير از خداست ميباشد, و گرنه اگر فقط به صورت ظاهر قضيه
بپردازيم , هدف مقدس حسينى به فراموشى ميگرايد.

اخلاق و رفتار امام حسين سلام الله عليه

با نگاهى
اجمالى به 56 سال زندگى سراسر خداخواهى و خداجويى امام حسين (ع), درمىيابيم كه
هماره وقت او به پاكدامنى و بندگى و نشر رسالت احمدى و مفاهيم عميقى والاتراز
درك و ديد ما گذشته است .
اكنون مرورى
كوتاه به زواياى زندگانى آن عزيز, كه پيش روى ما است : جنابش به نماز و نيايش با
پروردگار و خواندن قرآن و دعا و استغفار علاقه بسيارى داشت .
گاهى در
شبانه روز صدها ركعت نماز ميگزاشت .(
25 )
و حتى در
آخرين شب زندگى دست از نياز و دعا برنداشت, و خوانده ايم كه از دشمنان مهلت
خواست تابتواند با خداى خويش به خلوت بنشيند.
و فرمود:
خدا ميداند كه من نماز و تلاوت قرآن و دعاى زياد و استغفار را دوست دارم .(
26 )
حضرتش بارها
پياده به خانه كعبه شتافت و مراسم حج را برگزار كرد.(
27 )
ابن اثير در
كتاب اسد الغابة مينويسد: كان الحسين رضى الله عنه فاضلا كثير الصوم و الصلوة و
الحج و الصدقة و افعال الخير جميعها.(
28 )
حسين (ع)
بسيار روزه ميگرفت و نماز ميگزارد و به حج ميرفت و صدقه ميداد و همه كارهاى
پسنديده را انجام ميداد.
شخصيت حسين
بن على (ع) آنچنان بلند و دور از دسترس و پرشكوه بود كه وقتى با برادرش امام
مجتبى (ع) پياده به كعبه ميرفتند, همه بزرگان و شخصيتهاى اسلامى به احترامشان از
مركب پياده شده , همراه آنان راه مي پيمودند.(
29 )
احترامى كه
جامعه براى حسين (ع) قائل بود, بدان جهت بود كه او با مردم زندگى ميكرد -
از مردم و معاشرتشان كناره نمي جست - با جان جامعه هماهنگ بود, چونان ديگران از
مواهب و مصائب يك اجتماع برخوردار بود, و بالاتر از همه ايمان بي تزلزل او به
خداوند, او را غمخوار و ياور مردم ساخته بود.

(
21 ) كامل الزيارات , ص
105.

(
22 ) كامل الزيارات , ص

101.

(
23 ) كامل الزيارات , ص

121.

(
24 ) كامل الزيارات , ص

147.

(
25 ) عقد الفريد, ج 3, ص

143.

(
26 ) ارشاد مفيد, ص

214.

(
27 ) مناقب ابن شهرآشوب , ج 3, ص 224 - اسد الغابة , ج 2, ص

20.

(
28 ) اسد الغابة , ج 2, ص

20.

(
29 ) ذكرى الحسين , ج 1, ص 152, به نقل از رياض الجنان , چاپ بمبئى ,
ص 241 -انساب الاشراف .