مقالات حسینی نسخه متنی

هنگام اذان ظهر مجددا تـوفيق زيارت حرم مطهر حسينى(ع) مى يابيـم وارد حرم مى شويم,
نماز ظهر و عصر را به جماعت مى خـوانيـم و پـس از عرض ارادتـى و زيـارتـى به هتل
بـاز مـى گـرديم.

(جواد شفق)

براى رسيـدن به تل زينبيه, حرم ابـوالفضل(ع) را دور مـى زنيـم و آنگـاه در طـرف
راست قبله حـرم امام حسيـن(ع) به سـالنـى كـوچك مـى رسيـم كه بر فرازش گنبـدى
كاشـى كارى شـده و آبـى رنگ سر بر آسمان مى سايـد. بـراى ورود به ايـن سالـن كه
تقـريبا از تمامـى ساختمان هاى اطراف بلندتر است, بايـد چنـد پله را طـى كرد و
بالا رفت. اينجا كجاست؟! اينجا رصدخانه كربلا و عاشـورا است. آنجا كه زينب منظومه
نور حسيـن(ع) در شط جارى شب ستـم را رصد كرده است.

اينجا ديـده بـانـى جبهه عاشـوراست. آنجا كه زينب(س) صفهاى حق و بـاطل را و نبـرد
نور و ظلمت را به نظاره نشسته است.

زينبيه روضه مجسم كربلاست. از اينرو, تا شروع به سخـن كردم, سيل اشكها جارى شد و
ناله ها به آسمان رفت. شايد ايـن محل به دقت در طـول تـاريخ حفظ شـده باشـد; زيـرا
مـوقعيت جغرافيـايـى آن بـا رويدادهاى تاريخـى و گفته هاى مـورخان دقيقا تطبيق مـى
كنـد. حرم مطهر حسينـى(ع) در گـودى واقع شده است و تل زينبيه بلنديى مشرف بـر حـرم
مطهر و قتلگـاه است بـا فـاصله تقـريبـى سيصـدمتر.

اين بلندى حدود هميـن مقدار نيز با خيمه گاه فاصله دارد. پـس به خـوبـى مـى
تـوانـد حلقه وصل ايـن دو پايگاه عاشـورا (خيمه گاه و قتلگاه) باشد.

در سمت راست ايـن سالـن, رو به حرم مطهر حسينى, تصـويرى از نوع نقاشـى هاى پـرده
هاى تعزيه خـوانـى نصب شـده است كه بيانگر حادثه عاشورا و نقش تل زينبيه است.

پـس از صحبت و روضه در ايـن مكان, از كنار تل زينبيه و از داخل بـازار بسيار كـوچك
و شلـوغى به سـوى خيمه گـاه حـركت مـى كنيـم. خيمه گـاه در مقـايسه بـاتل زينبيه
بسيـار گـودتـر است; حتـى در مقايسه با حرم مطهر نيز گـودتـر به نظر مـى رسـد و در
قسمت قبله حرم مطهر قرار دارد.

خيمه گاه اكنـون خـود به صـورت حرمى جداگانه در آمده است. از در كه وارد مى
شـويـم, خادم, محلـى را نشان مى دهد و مى گـويد: اينجا محل خيمه حضـرت ابـوالفضل
العباس(ع) است كه اكنـون ساختمان شـده است.

از ايـن مكان كه مـى گذريـم, دو رديف طاقهاى هلالـى كـوچك مشاهده مى شـود كه بياد
جهازهاى شتران بر زميـن مانده قافله كربلا ساخته شـده است. پـس از عبـور از ميـان
ايـن هلالهاى كـوچك, به سـالـن سرپوشيده و مدورى مى رسيـم كه اتاقهاى كوچكى
گرداگردش ساخته شده است. ايـن سالـن به تمامـى ايـن اتاقها راه دارد. ساختمان وسيع
وسط را خيمه حضرت اباعبـدالله(ع) معرفـى مـى كننـد و ساختمانهاى اطراف را به عنوان
خيمه هاى اصحاب مى شناسند. در درون سالـن مدور وسط, دو محراب به نامهاى محراب امام
حسين(ع) و محراب حضرت زيـن العابدين(ع) وجـود دارد. در بيرون ايـن ساختمان و در
گوشه حياط ايـن حرم, قسمتـى را خيمه قاسـم بـن الحسـن معرفـى مى كنند. آنچه مـى
تـوان پذيـرفت اين است كه ايـن مكان مقـدس محل خيمه هاى امام حسيـن(ع) و ياران و
اهل بيت او بـوده است; ولى ديگر خصوصياتى كه مى گويند, دليل تاريخى ندارد. البته
هميـن نيز مطلبى كوچك و كـم اهميت نيست.

در اينجا درنگـى بيشتر بايـد و تاءملـى شايسته تر. اينجا كجاست؟ خيمه گاه, يعنـى
محل نماز جماعت حسيـن(ع). در اقـامت هشت روزه اش در ايـن سـرزميـن, خيمه گـاه,
يعنـى محل مناجـات و نماز شب امام حسيـن(ع) و يارانـش در شبهاى محرم سال شصت و يك
و در شب به ياد ماندنى و فراموش نشدنى عاشورا.

اينجا محل سخنرانـى اباعبدالله(ع) است و محل نجـوا و راز گـويى او بـا امـام
سجـاد(ع) و زينب كبرى(س).

اينجا درياى خاطره است و پيام. انديشه بر مىآشـوبد و حافظه زير و رو مى شود و
خاطرات و حـوادث و تاريخ كربلا جان مى گيرد; بـويژه اگر هنگام غروب خون رنگ كربلا
در ايـن مكان حضور داشته باشى. ما در بـرخـى از نقاط ايـن مكان بـا عظمت به ياد
نمازها و نيازهاى حسينى چند ركعت نماز مى گزاريم و ايـن مكان مقدس را, براى اقامه
نماز جماعت مغرب و عشـا در حـرم مطهر حسينـى(ع) تـرك مـى كنيـم.

در فرصت كوتاهى كه وجـود دارد, برخـى از زائران به بازار كـوچك كنار تل زينبيه مـى
روند تا سوغات بخرنـد. مهمتريـن سـوغات كربلا مهر و تسبيح تربت اباعبـدالله(ع)
است. شايد تذكر ايـن نكته لازم باشـدكه سجـده كردن بر خاك, ريشه در سنت پيامبـر
اكرم(ص) دارد.

رسول اكرم(ص) و صحابه گرامـش براى محل سجده خـود از خاك پاك يا سنگ يا حصير
استفاده مى نمودند و ايـن نكته نه تنها در كتب شيعه بلكه در جـوامع روائى اهل سنت
نيز بيـان شـده است.