پرنده يي که پريد - لحظه ها و صحنه (مجموعه شعر) نسخه متنی

پرنده يي که پريد

به جز غم تو که با جان من همآغوشست

مرا صداي تو هر صبح و شام در گوشست

چراغ خانه ي چشم مني نمي داني

که بي تو چشم من و صحن خانه خاموشست

قسم به زلف سياهت چنان پريشانم

که هر چه غير تو از خاطرم فراموشست

ز چشمم اي گل مهتاب خفته در پس ابر

چو ماه رفتي و شبهاي من سيه پوشست

هزار شکر که گر غايبي ز
ديده ي ما

غم فراق تو با اشک من
همآغوشست

پرنده يي که غزلخوان باغ بود پريد

کنون ز داغ عمش باغ سينه
گلجوشست