زدى آتش به خاشاك وجودم چو درد و حسرتش از حد فزون شد دو چشم خود به انگشتان درآورد به خاك وى فكند از كاسه ى سر به خاكش روى خون آلود بنهاد خوش آن عاشق كه چون جانش برآيد حريفان حال او را چون بديدند هر آن نوحه كه بهر يوسف او كرد بشستندش ز ديده اشك باران بسان غنچه كز شاخ سمن رست ز گرد فرقت اش رخ پاك كردند ولى داناى اين شيرين حكايت چنين گويد كه با هر جانب از نيل به ديگر جانبش قحط و وبا خاست بر اين آخر قرار كار دادند شكاف سنگ قيرانداى كردند ببين حيله كه چرخ بي وفا كرد يكى شد غرق بحر آشنايى نگويد كس كه مردى در كفن رفت،نخست از غير جانان ديده بركند نخست از غير جانان ديده بركند
از آن پيچان رود بر چرخ دودم به رسم خاك بوسى سرنگون شد دو نرگس را ز نرگس دان برآورد كه نرگس كاشتن در خاك بهتر به مسكينى زمين بوسيد و جان داد به بوى وصل جانانش برآيد فغان و ناله بر گردون كشيدند همى كردند بر وى با دو صد درد چو برگ گل ز باران بهاران بر او كردند زنگارى كفن چست به جنب يوسف اش در خاك كردند كه دارد از كهن پيران روايت كه جسم پاك يوسف يافت تحويل، به جاى نعمت انواع بلا خاست كه در تابوتى از سنگ اش نهادند ميان قعر نيل اش جاى كردند كه بعد مرگش از يوسف جدا كرد يكى لب تشنه در بر جدايى بدين مردانگى كن شيرزن رفتوز آن پس نقد جان بر خاكش افكند وز آن پس نقد جان بر خاكش افكند
لطفا منتظر باشید ...
