خانه هفتم - اورنگ پنجم نسخه متنی

رخ خود در خداى آسمان كرد
زليخا ز آن نظر شد تازه اميد
كه اى خودكام كام من روا كن
به اين حسن جهانگيرى كه دادت
به آن مويى كه مي گويى ميان اش
كه بر حال من بيدل ببخشاي
جوابش داد يوسف كاى پري زاد
مكن تر ز آب عصيان دامنم را
ز بحر جود او، گردون حبابي ست
كه گر امروز دست از من بدارى
به سقف اندر تماشاى همان كرد
كه تابد بر وى آن تابنده خورشيد
به وصل خويش دردم را دوا كن
به اين خوبى كه در عارض نهادت
به آن سرى كه مي خوانى دهان اش
ز كار مشكلم اين عقده بگشاي
كه نيد با تو كس را از پري، ياد
مسوز از آتش شهوت تنم را
ز برق نور او، خورشيد تابي ست
مرا زين تنگنا بيرون گذاري،
هزاران حق گزارى بينى از من