تفسیر هدایت جلد 17
لطفا منتظر باشید ...
مىگريزد كه به بدن او راه نيابند و سبب هلاك او نشوند، پس چرا انسانى كه از سنتهاى عاجل اجتناب مىكند، از سنتهاى آجل چنين نمىكند، و چه فرقى ميان آتشى است كه امروز او را بسوزاند و آتشى كه فرداى قيامت چنين كند، يا چه تفاوت است ميان مارى كه امروز او را بگزد، و مارى كه با عمل خود او ساخته مىشود و در آخرت او را خواهد گزيد، و ميان ميكروبى كه امروز در جسم او نفوذ كند و ميكروب ديگرى كه آن را در دنيا كشت مىكند تا در خانه حقيقى آخرت آن را بدرود؟! سنتهاى خدا در دنيا يادآور نظاير آنها در آخرت است، ولى آدمى به يكى ايمان مىآورد و ديگرى را فرو مىگذارد. چرا؟از آيات قرآن به صورت كلى، و آيات اين سوره به شكل خاص، چنان مفهوم مىشود كه جزاى روز نشور بر دو گونه است: نخست خود عملى است كه امروز مرتكب مىشود و به صورت جزا و مكافاتى درست و شايسته در آخرت براى او تجسم پيدا مىكند، همچون آتشى است كه شخص در خانه خود روشن مىكند و سبب سوختن او مىشود، يا درخت ميوهاى كه در زمين خود مىنشاند و از ميوههاى آن بهرهمند مىشود. گونه دوم پاداشى است كه پروردگار به فضل خود براى صالحان در بهشت مقدر كرده است و يك حسنه و كار نيك را ده چندان پاداش مىدهد. و آيهاى كه هم اكنون مىآيد، اشارهاى به گونه اول است:إِنَّ جَهَنَّمَ كانَتْ مِرْصاداً- دوزخ گذرگاه است.»پس اين مركز كمين كردن و مرتع جزا در آخرت است. سنتى الاهى و نظامى مقدر شده است كه هر كس آن را تكذيب كند، از آن رهايى نخواهد يافت.امير المؤمنين على بن ابى طالب- عليه السلام- گفته است: «و اگر (خدا) ستمكار را مهلت داد، از او نرسته است، بلكه خدا بر گذرگاه او نشسته است (تا در بندش آرد) و چون استخوان گلوگير نايش را بفشارد». «8»
