لطفا منتظر باشید ...
چهارم:منت نگذاشتن بر خدا، بلكه احساس دائم داشتن به اين كه در برابر او مقصر است
وَ لا تَمْنُنْ تَسْتَكْثِرُ- و منت نگذار و عوض بيشتر مخواه.»مؤمن راستين را نرسد كه در پى تلاش و جهاد خود به منت گذاشتن و زياده خواهى بپردازد، بدان سبب كه مؤمن عمل نيك خويش را توفيقى به شمار مىآورد كه خداوند متعال بهره او ساخته است، و او است كه از عمل در راه خدا در دنيا و آخرت بهرهمند مىشود، و عكس اين نيست، بدان جهت كه او است كه نيازمند به خدا و خواستار و رحمت او است و قرآن كريم در جاى ديگر به همين مطلب چنين اشاره كرده است: قُلْ لا تَمُنُّوا عَلَيَّ إِسْلامَكُمْ بَلِ اللَّهُ يَمُنُّ عَلَيْكُمْ أَنْ هَداكُمْ لِلْإِيمانِ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ. «31» مؤمن از آن روى كار نيك مىكند كه به پاداش و رضوان خدا برسد، و منت گذاشتن پاداش را از ميان مىبرد، پس به چه دليل بر پروردگار خود منت نهد؟ امام على (ع) گفته است: «و بپرهيز كه با نيكى خود بر رعيت منت گذارى، ... كه منت نهادن ارج نيكى را ببرد و ...». «32» تا چه رسد به اين كه مؤمن بر پروردگارش در حالى منت گذارد كه مىداند اگر فضل و رحمت او شامل حال او نشده بود، هرگز احسان از او صادر نمىشد و راهى به اين عمل نيك پيدا نمىكرد! كلمه «تستكثر» را دو معنى است كه هر كس تدبّر كند به آنها مىرسد:اول
با زياد جلوه دادن عمل خودت بر خدا منت مگذار: رازى گفته است: بر پروردگارت با اين كارهاى دشوار منت مگذار و آنچه را كه انجام دادهاى31- الحجرات/ 17.32- نهج البلاغه، نامه 53، ص 444.
