تفسیر هدایت جلد 17

در آن صورت نياز انسان به نعره‏ها و بانگهاى گوشخراشى از بيم دادن شدت مى‏يابد، تا قلب او از خواب بيدار شود، و عقل از تسلط انبوه خرافات رهايى يابد.

با رسيدن وحى، پيامبر بيم دهنده- صلّى الله عليه وآله- به صورتى پيوسته روشنيهايى را در محيطى از تاريكى سخت، و بانگهاى پرخروشى را در محيطى از خاموشى و جمود، و آتشفشانهاى سوزنده‏اى را براى از بين بردن مقدّسات باطل و خرافات ميراثى از دوران جاهليت، بر همگان آشكار مى‏ساخت.

سوره تكوير يكى از بانگهاى آژيرى است، و چون قلب بر آن گشوده باشد، نزديك آن است كه از هول و هراس پاره پاره و پراكنده شود، بدان سبب كه پنجره گسترده‏اى بر اضطراب حقيقت، و طوفان تطورات در آن مى‏گشايد، و همچون كليدى براى تطور و ابداع در قلب و عقل و رفتار عمل مى‏كند.

آيات آغازين سوره از خورشيد در آن هنگام كه نور آن پيچيده مى‏شود، سخن مى‏گويد ... آرى، خورشيدى كه محور منظومه ما است، در روزى هولناك پيچيدگى پيدا مى‏كند. پس براى چه بايد به سكون كشنده اطمينان كنيم، و ستارگان نيز بر زمين فرو مى‏ريزند، و شتران باردار بيكار به حال خود گذاشته مى‏شوند، و بدين گونه آيات صاعقه مانند اين سوره صورتى هراس انگيز را از اين روز ترسيم مى‏كنند تا مگر قلبهاى ما بيدار شود و بپرسد كه: ما را با آن روز چه كار؟ و جواب چنين برسد كه:

عَلِمَتْ نَفْسٌ ما أَحْضَرَتْ- هر كس بداند كه چه كرده است». بازگشتن به اعمال خودمان كه در برابر چشمانمان تجسم پيدا كرده است، به حق عظيم است، و از آن بر ما معلوم مى‏شود كه مسئوليت با همه سنگينى آن است كه تجسم پيدا كرده است، و اين صورت به زودى ما را به ستارگانى كه باز ايستاده‏اند، و ستاره‏هاى ديگرى كه در مسير خود پيش مى‏روند، و به شبى كه تاريك شده است، و روزى كه روشنى را با خود آورده است، متوجه و منتقل مى‏سازد. آيا اين آيات الاهى در جانهاى ما تأثير بيشتر ندارد، كه ما را به حكمت پروردگار و قدرت او را رهبرى مى‏كند؟ آرى، دارد. قرآن قول رسول كريم است، بدان سبب كه به شهادت عقل و ضمير تعبيرى از آن آيات است كتابى است كه از پروردگار كاينات سخن