تفسیر هدایت جلد 17
لطفا منتظر باشید ...
آخرتم. اى ارحم الراحمين». «23»از آن جا كه لقاى خدا بزرگترين نعمت مؤمنان است، محروم ماندن فاجران از آن بزرگترين عذاب براى ايشان به شمار مىرود، و ژرفناى اين مصيبت و بدبختى را تنها در روز قيامت احساس خواهند كرد، و از همين روست كه امام امير المؤمنين- عليه السلام- از بيم فراق خدا به او پناه مىبرد و مىگويد: «پس چنان گير اى اله و آقا و مولى و پروردگار من، كه من بتوانم بر عذاب تو شكيبا شوم، ولى چگونه در فراق تو صبور باشم، و اگر بتوانم گرماى آتشت را با شكيبايى بپذيرم، چگونه مىتوانم در برابر ناكامى از نگريستن به كرامت و بخشندگى تو صبور بمانم؟.» «24»[16] و عذاب ديگر درآمدن به آتش است، پس حجابى ميان ايشان و آن وجود ندارد، و هيچ چيز ايشان را نمىپوشاند، مگر آنان نبودند كه در دار دنيا خود را از آن نمىپوشاندند، و از گرمى و سوزندگى آن پرهيز نمىكردند؟! پس هم اكنون ايشانند كه به آن داخل مىشوند و با آن مستقيما تماس پيدا مىكنند.ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصالُوا الْجَحِيمِ- پس ايشان به آتش درخواهند آمد.»اما مؤمنان در دنيا خود را به توشه تقوى مجهز كردند و آن در آخرت سبب پوشيده ماندن ايشان از آتش خواهد شد، به همان گونه كه خود را در دنيا از گناهان پوشيده نگاه داشتند بدان سبب كه ايشان دانستند كه گناهان از آن دنيا تا اين دنيا همراه آنان خواهد ماند، و در اين دنيا به آتشى سوزان تبديل مىشود، و به مارها و كژدمها و تاريكيها و دردها، پس از همه اينها گريختند و در اثر تقوى و پرهيزگارى تحصن اختيار كردند.[17] اما عذاب شوم ذليل شدن و تحقير و اهانت و سرزنش ديدن است، مگر آنان رسالتها را به ريشخند نمىگرفتند و مىگفتند: اينها چيزى جز اسطورههاى پيشينيان نيست، پس امروز بايد همان عذاب روانى را بچشند كه خوانندگان به
