تفسیر هدایت جلد 17

چنين باشند.

[6] در آن روز و در چنين فضاى دهشتناكى انسان خداى خود را ملاقات مى‏كند تا خدايش او را از عملكردش مورد پرسش قرار دهد و پاداش بايسته او را بدو بدهد. ولى ميان او و اين روز وحشتناك گردنه‏ها و دشواريهايى است كه به منزله نشانه‏هايى هستند براى آنچه آدمى در آن روز مى‏بيند.

يا أَيُّهَا الْإِنْسانُ إِنَّكَ كادِحٌ إِلى‏ رَبِّكَ كَدْحاً- اى انسان! تو در راه پروردگارت رنج فراوان مى‏كشى.»

ولادت براى تو و مادرت لحظات دردناكى است و از هنگامى كه ناخن در دست تو مى‏رويد در معرض بيماريها و خطرهاى گوناگون قرار دارى و پيوسته در معرض گرسنگى و تشنگى هستى و سرما و گرما آزارت مى‏دهد و از درد و گرفتارى در رنجى و از وقتى كه دست راست و چپ خود را باز مى‏شناسى شكست و محروميت رهايت نمى‏كند و هنگامى كه به جوانى مى‏رسى از انواع فشارهاى جسمى و روانى در عذاب خواهى بود و به صحنه حياتى گام مى‏نهى كه آكنده است از برخورد و دشوارى. همه اين رنجها در زندگى آدمى رخ مى‏نمايد. ولى اى كاش با همينها تمام مى‏شد؟ ولى چنين نيست. پس از تمامى اينها روز ملاقات بزرگ فرا مى‏رسد، ملاقات با كه؟ با خداى سبحان. براى چه؟ براى سؤال. در چه روزى؟ در روزى بسى سترگ.

بر اساس همه اينها ما بايد با احترام به خويش بنگريم. ما همچون درختى نيستيم كه در مزرعه‏اى برويد و پس از عمرى محدود بدون هيچ رنجى دنبال كار خويش رود. آدمى همچون چهارپايان يا موجودات ديگرى نيست كه با خوشى زندگى خود را سپرى كند. او نفسى است كه خداوند او را بزرگ داشته و خورشيد و ماه و هر آنچه را كه در زمين است در اختيار او نهاده است آن هم براى هدفى بزرگ.

اين هدف چيزى نيست جز ديدار خداوند سبحان و سپس دريافت و كيفر و پاداش.

اين زندگى با همه رنجهايش گواهى است به اين سرنوشت.

فَمُلاقِيهِ- پس پاداش آن را خواهى ديد.»