تفسیر هدایت جلد 17

را تجسم مى‏بخشند، و در اين جا و آن جا تجليات اسماء الاهى را مى‏يابيم، و هر يك از آنها ما را به ديگرى راهنمايى مى‏كند، پس به همان گونه كه آيات آن حقايق و نظامهاى حاكم در آنها را بر ما مكشوف مى‏سازد، و ظواهر آن را تفسير مى‏كند، اين يكى نيز ما را به ايمان آوردن به او، از طريق توافق آنها با كتاب، راهنما مى‏شود (آيات 31 تا 34).

چون راه كتاب راهى استوار و قائم بر توازن ميان سلب و ايجاب است، صدق آيات آن را مورد تأكيد قرار مى‏دهد: إِنَّها لَإِحْدَى الْكُبَرِ نَذِيراً لِلْبَشَرِ و اين به صورتى مستقيم و پس از سفيهانه خواندن گمانهاى كافران در پيرامون رسالت صورت مى‏گيرد، و در اين باره تأكيد مى‏كند كه ايستار در برابر آن عامل اساسى در پيشرفت بشريت يا پس ماندگى آن است، بدان جهت كه نفس بشرى گرفتار زندان جهل و ستم و هوى و شيطان و ... و ... است، و هر تلاشى كه مى‏كند قيد و بندهايى تازه بر قيد و بندهاى سابق آن افزوده مى‏شود، مگر اين كه خود را از اين گرفتارى و زندانى بودن رهايى بخشد و تلاش خود را با پيشروى به راهنمايى ياد خدا و بيم دادن او به بشر كه همان كتاب كريم است، به همان گونه اصلاح كند كه اصحاب اليمين چنان كرده‏اند (آيات 35 تا 39).

از راه مجادله ميان اين گروه رستگار و تبهكارانى كه راه سقر سوزنده و ذليل كننده را در پيش گرفته بودند، قرآن براى ما نشانه‏هاى درست راه به سوى آن را نشان مى‏دهد، پس اين هر چند در آخرت دركه‏اى از آتش است، در دنيا به صورت برنامه‏اى عملى درمى‏آيد كه در ترك نماز و يارى نكردن به ناتوانان و نيازمندان و به انديشه‏هاى باطل پرداختن دروغ شمردن آخرت و لقاى خدا با اين گمراهى دور تجسم پيدا مى‏كند، و آنچه شكى در آن نيست اين است كه هيچ كس براى دوست خود در نزد خدا شفاعت نمى‏كند، و بلكه شفاعت شفيعان سودى ندارد (آيات 40 تا 48).

پروردگار ما حماقت و سفاهت كافران را كه با دورى گزيدن ايشان از يادآوريهايى كه براى رهانيدن ايشان از سقر جهل و پس ماندگى و گمراهى در دنيا و