عـبـوديـت ، تـنـها راه تقرّب به بارگاه خداوند سبحان و سرچشمه فيض الهى است و انسان بنا بـر فـطـرت خـود هـمـواره در تـلاش بـراى رسـيـدن بـه ايـن درجـه از كمال است .عـبـد حـقيقى خداوند آنچنان تسليم اوامر الهى است كه تمام افكار، رفتار و اعمالش براى خدا و در راه اوست و هر كس او را نظاره كند متذكر خداوند و قيامت مى شود.جـلوه هـاى عبوديت و بندگى خداوند در هر عصرى و در هر نسلى ، در سيره پاكان هويدا و آشكار مـى گـردد تا حجت را بر همگان تمام كند و كسى از هدف خلقت پروردگار كه عبوديت (1) است دور نماند.نـمـاز پرچم عبوديت ، سرود آزادگى ، گفتار عاشقانه ، عروج و رهايى انسان از وابستگى است تـا پـيـمـان الهـى را عـمـل كـنـد و خـود را بـه صـف تـسبيح كنندگان (2) خداوند برساند نـمـازگـزار در سـايـه نـمـاز، بـه نـيـاز فطرى خود پاسخ مى گويد و از اين رو آرامش قلبى (3) يـافـتـه و فـريـادگـر صـلاح در زمـين و آراسته به عنصر امر به معروف و نهى از منكر(4) مى گردد.نـمـاز كـارخـانـه انـسـان سـازى است (5) و ستاره درخشان امّت اسلامى ، تا آنان را در شب تاريك شرك و گمراهى از هرگونه كجروى و انحراف برهاند.نـمـاز والديـن بـزرگـتـرين درس زندگى براى فرزندانشان در همه مراحلِ زندگى است و به گـونـه چـراغـى روشـن در فـرا راهـشـان ، آنـان را از سـقوط در دام هاى رنگارنگ و جذّاب شيطان بازمى دارد.خـانـواده و مـحـيطى كه مزيّن به فضايل و عطر دل انگيز نماز است ؛ بوى بد شقاوت هيچ گاه مـشـام اهـلش را نـمـى آزارد و هـمـواره بـوى خـوش شـكـوفـه هـاى معنويتِ حضور، در تمام زواياى زندگيشان پراكنده است و آنان را به صراط سعادت راهنما و مشوق مى گردد.
معناى تربيت
تـربـيـت را پـروردن ، پروراندن ، آداب و اخلاق را به كسى آموختن ، پرورش بدنى و تعليم دانسته اند.(6)تعريف متداول و كامل تربيت در اصطلاح چنين است :تـربـيـت عـبـارت اسـت از انـتـخـاب رفـتـار و گـفـتـار مـنـاسـب ، ايـجـاد شـرايـط و عـوامـل لازم و كـمـك بـه شـخـص تربيت شونده تا بتواند استعدادهاى نهفته اش را در تمام ابعاد وجـود و بـطـور هـمـاهـنـگ پـرورش داده ، شـكـوفـا سـازد و بـه سـوى هـدف و كمال مطلوب تدريجاً حركت كند.(7)
مسؤ وليت مربى و متربى
مربى زمينه ساز و مهياگر بسترِ شكوفايى استعدادهاى متربيان ، و ياريگر امينى است كه به بهترين وجهى او را در رسيدن به هدف مدد مى رساند. در واقع مربى همچون باغبانى كارآزموده و دلسـوز، تـنـهـا، زمـيـنـه سـاز شـكـوفـايـى گـل هـاى بـاغ اسـت . زيـرا فـاعـل حـقـيـقـى تربيت ، خود شخص تربيت شونده است كه با فعاليت ، همراهى و خواستن خود، مربى را در كار تربيت موفق مى گرداند. بنابراين رسالت بزرگ تربيت ، متوجه هر دو است .در فـرهنگ قرآن كريم ، تربيت و تزكيه هم به مربى نسبت داده شده و هم به متربى ، درباره پيامبران كه مربيان حقيقى بشرند چنين فرمود:( لَقَدْ مَنَّ اللّهُ عَلَى الْمُؤْمِنينَ اِذْ بَعَثَ فيهِمْ رَسُولاً مِّنْ اَنْفُسِهِمْ يَتْلُواعَلَيْهِمْ آياتِهِ وَ يُزَكّيهِمْ وَ يُعَلِّمُهُمُ الْكِتابَ وَالْحِكْمَه ) (آل عمران / 164)خـداونـد بر مؤ منين منت نهاد كه رسولى از خودشان برايشان فرستاد تا آيات خدا را برايشان تلاوت كند و آنها را تزكيه نمايد و كتاب و حكمت را به آنان بياموزد.
لطفا منتظر باشید ...
