انـسـان در قـبال نعمت ، احسان و نيكويى ديگران ، خود را موظف به سپاسگزارى و تشكر دانسته سعى مى كند به هر شكل ممكن اين تشكر را اظهار نمايد.كـودكـان و نوجوانان نيز با روح پاك و احساس بى آلايش خود چنين اند و روحيه شكرگزارى و سپاس را دوست دارند.والديـن با شناساندن و آگاه كردن آنان نسبت به نعمت هاى بى شمار مادى و معنوى و صاحب اين نـعـمـت هـا، شـوق سـپـاسـگـزارى را در آنـان تـقـويـت نـمـوده و بـهـتـريـن شكل تجلى آن را به ايشان راهنمايى نمايند. و نماز را كه زيباترين جلوه شكرگزارى و سپاس انـسـان نـسـبـت بـه خـداوند سبحان است به آنان متذكر گردند. ( الحمدللّه رب العالمين ) و اين تشكر و حمد در امر ويژه اى همچون نماز، از درخشش و سازندگى خاصى برخوردار است .
رغبت ها و آرزوها
رغـبـت بـه مـعـنـى پـرداخـتـن فـرد به فعاليت هاى گوناگون ،(38) و آرزوها، به معناى خواسته هاى افراد است كه تمايل دارند به آن دست يابند.رغـبـت هـا و آرزوهـا در كودكان و نوجوانان به اشكال مختلف وجود دارد و ذهن و روان آنها را احاطه كرده است . آنان براى دست يابى به اين دو خواسته تلاش فراوان مى نمايند و دوست دارند در كمترين مدت به آرزوهاى خود برسند و فعاليت هاشان به ثمر نشيند.آنچه به اين رغبت ها و آرزوها جهت مى دهد، نتايج ديده ها، شنيده ها و مطالعات آنان است . از طرف ديـگر چگونگى هدايت و وضعيتى كه در آن قرار دارند، نقش مهمى در جهت دهى رغبت ها و آرزوهاى آنان دارد.نـوجـوان ، مـيل دارد مورد علاقه اطرافيان و مردم باشد، او را بستايند و براى رفتار و كردارش اهميت قائل باشند. و سعى مى كند به انحاى مختلف محبوب ديگران شده خود را مطرح نمايد.تمايل به پيوستن و بودن در بين جمع و گروه در آنان افزايش يافته و مى خواهند به هر نحو ممكن خود را مقبول آنها قرار دهند. در مواردى دوست دارند در مجامع مذهبى شركت كرده و ذهنيت خود را نـسـبـت بـه مـسـائل مـذهـبـى عـرضـه ، و پـاسـخ سـؤ الات خـود را بـا استدلال صحيح بشنوند تا از ترديدها رهايى يابند.والديـن بـا بـهـره گيرى از رغبت ها و آرزوها و هدايت درست ، مى توانند فعاليت هاى آنان را به سـمـت نـمـاز و عـبـادت سـوق دهـنـد و كـودك و نـوجـوان را بـه مـسـاجـد و امـاكـن مـذهـبـى بـرده تـا ميل به حضور در جمع و گروه را در او ارضاء نمايند.قـابـل ذكـر اسـت ، اگـر كـودك و نـوجـوان را بـه مـسـاجـد و امـاكـن مـذهـبـى مـى بريد، از اجبار و تـحـمـيل كردن (كه حتماً بايد به مسجد بيايى ) پرهيز نماييد. زيرا لازم است رفتار مطابق با تـوان و ظـرفـيـت كـودك و نـوجـوان بـاشـد تـا اثـر سـوء نـبـخـشـد، در ايـن بـاره بـه شـاهـد مثال ذيل توجه نماييد: بـه يـكـى از جـوانـان گـفـتـنـد: چـرا نـمـاز نـمـى خـوانـى بـا آن كـه در كـودكـى اهـل نـمـاز بـودى ؟ آه سـردى كـشيد و گفت : نمازِ كودكى و نوجوانى من از ترس پدرم و عصايش بـود! او هـنـگـام نـمـاز صـبـح ، وقـتـى كه در خواب بودم عصا به دست بر بالينم مى آمد و با خشونت بيدارم مى كرد، اگر لحظه اى دير برمى خاستم با همان عصا به جانم مى افتاد. گاهى در سرماى سوزان زمستان مرا كنار حوض حياط
لطفا منتظر باشید ...
