شناخت موانع تربيت - نماز و شکوفه های زندگی نسخه متنی

ممكن است به ظاهر كارى را ترك يا عملى را انجام دهد امّا در پنهان و در واقع دوباره كار خلاف را تكرار مى كند.

7 ـ تـنبيه به تدريج باعث بى ارادگى ، منفى گرايى ، بى تفاوتى نسبت به ديگران ، عدم جـسـتـجـو و كنجكاوى نسبت به مسائل ، كاهش خلاقيت و ابتكار رشد و شكوفايى و عدم اطمينان به خود مى شود.

8 ـ اگـر كـودك نـسـبـت بـه مـوضـوع نـمـاز تـنـبـيه شود، علاوه بر آثار سوء ديگر، نسبت به اصل نماز در آينده زندگى خود بدبين شده و نوعى تنفر پيدا مى كند.

9 ـ تـنـبـيـه بـاعـث مـى شـود كـه كـودك و نـوجـوان بـراى بـزرگ تـرهـا احـتـرام قايل نباشد و به آنان اعتماد نكند. در اين صورت والدين براى ادامه تربيت آنان به نماز دچار مشكل بيشترى خواهند شد.

در هـر صـورت تـنبيه سازنده ، كارى است پيچيده و دقيق و كودك و نوجوان همچون غنچه اى است لطيف و با طراوت ـ پس بايد با شناخت و به كارگيرى درست شيوه هاى تشويق ، و با صبر و انـديـشـه تـلاش نـمـود و آنان را با شگردهاى صحيح به سوى نماز هدايت كرد، و از تنبيه با توجه به همه جوانب آن در حد اندك و ضرورت بهره جست و مجدداً با روابط دوستانه تربيت را ادامـه داد. قـطـعـاً بـا بـه كارگيرى روش هاى صحيح نياز چندانى به تنبيه نخواهد بود. زيرا كـودك و نوجوان با فطرت پاك خود، و الگوپذيرى و همانندسازى . به نماز عشق مى ورزد و نماز خواندن را كمال نفسانى و ارزش معنوى براى خود مى داند.

شناخت موانع تربيت

انـسـان در رابـطـه بـنـدگـى بـيـن خـود و خـداى سبحان ، نيازمند آموزش و تربيت صحيح است . شـالوده تربيت مذهبى در آغاز زندگى و به طور اخص در دوران كودكى و نوجوانى پى ريزى مى شود.

والديـن بـراى يـارى رسـانـدن فـرزنـدان خـود بـه سـرچـشـمـه كـمـال ، نيازمند شناختن درست موانع تربيتى هستند كه باعث محروميت آنان از رسيدن به هدف مى گـردد. مـوانـعـى كـه نـه فقط كودك و نوجوان را از تربيت صحيح بى نصيب مى سازد، بلكه بـاعـث گـمـراهـى و هـلاكـت او و در نـهـايـت پـشـيـمـانـى والديـن مـى شـود. در ذيل به بررسى برخى از اين عوامل بازدارنده مى پردازيم :

بسنده كردن به تربيت گفتارى كـودكـان و نـوجـوانان همچون گل هاى نشگفته اى هستند كه به باغبانى مهربان و دانا نيازمندند بـاغـبانى كه به عشق اين امانت هاى الهى با تمام وجود كوشش مى كند تا شگفتن و عطرافشانى آنـان را دريـابـد. آيـا مـى تـوان بـا گـفـتـار، تـوصـيـه و نـصـيـحـت بـدون پـاى بـنـدى و عـمـل شـاهـد شـكـوفـايـى اسـتـعـدادهـاى فـرزنـدانـمـان در صـحـنـه ايـمـان و عمل صالح باشيم ؟ اگر خواهان اين هستيم كه فرزندانمان به خاطر عشق و بندگى خداوند سبحان به خود ببالند و لذت راز و نـيـاز را دريـابـند، لازم است از روش هاى غير گفتارى بيشتر بهره گيريم . زيرا روش هاى غير كلامى عميق ترين و مؤ ثرترين شيوه هاى سازنده تربيتى هستند.

كـودك و نـوجـوان هـيـچ گـاه بـا سـخـن و نـصـيحت مداوم والدين كه غالباً همراه با نوعى اجبار و بـايـدهـا و نـبـايـدهـا اسـت ، بـه اعـتـقـادات و بـاورهـاى آنـان نـزديـك نـمى شود. بلكه اغلب در قبال اين گونه رفتار والدين از خود مقاومت و سرسختى نشان مى دهد.

آنـچـه در شـخصيت و رفتار كودك و نوجوان مؤ ثر است پيام هاى نصيحت آميز نيست بلكه روش و مـنش عملى والدين در زندگى است . آنان از تك تك رفتارهايى كه به صورت آشكار و پنهان ، خـواسـتـه يا ناخواسته ، درست يا نادرست از والدين سرمى زند، پيام مى گيرند. پدر و مادرى كه به نماز و رابطه با خداوند عشق مى ورزند و در گفتار و كردار خويش و در همه جا به احكام الهـى از جـمـله نـمـاز پـاى بـنـد هـسـتـند، فرزندانى اهل نماز و طاعت خداوند خواهند داشت به همين دليل است كه ششمين امام معصوم (ع )فرموده اند:

دعوت كنيد مردم را با اعمال و كردار خود و نباشيد دعوت كننده مردم با زبان .(66)

دعـوت لفـظـى ، كوتاه ، كم اثر و زودگذر است . دعوتى مى تواندماندگار باشد و در اعماق جان ها اثر بگذارد و موجب تحول درونى گردد كه به صورت عملى صورت گيرد.

پـدر و مـادرى كـه مـى خـواهند كودك و نوجوان خود را به نماز دعوت كنند، بهتر است هنگامى كه خـود بـه نـمـاز مى ايستند يا بعد از اقامه نماز به آنان متذكر شوند. در اين صورت فرزندان مى پذيرند كه اين كار