نماز و شکوفه های زندگی نسخه متنی

والديـن آگـاه ، از تـغـييراتى كه در روحيه كودك و نوجوان ايجاد مى شود با خبرند و مى دانند چـگـونـه بـا ايـن گونه تغييرات برخورد نمايند تا آنان دچار بحران روحى نشوند. مثلاً اگر نـوجـوان دچـار افـكـار مـتـضاد شود و نسبت به برخى از امور همچون نماز ترديد نمايد يا دچار نـابـاورى ادله دعـوت كـنـنـده بـه نـمـاز گـردد و يـا نـوعـى تـنـفـر از عمل نمازگزاران را در ذهن داشته و يا اظهار كند، مى دانند چگونه بايد با او برخوردكرد.

والديـن دانـا بـا نـوجـوان مـبـتـلا بـه تـضـاد فكرى و ترديد مدارا كرده و با رفتار محبت آميز و اسـتـدلال قـوى به تدريج او را از اين بحران نجات مى دهند. امّا والدين ناآگاه با برخوردهاى تند و خشن همراه با اهانت و تحقير، نوجوان را در شرايط بدترى قرار مى دهند و به گونه اى با او عمل مى كنند كه لجاجت نموده از آداب الهى همچون نماز، فاصله بيشترى مى گيرد.

آگـاهـى از بـيـدارى هـاى مـخـتـلف در وجـود كـودك و نـوجـوان و شـكـل گـيـرى ابـعـاد شـخـصـيت آنها و برداشت صحيح از احساس و باورهاى مذهبى آنان راهگشاى والدين در هدايت بهتر فرزندان به سمتى است كه نماز را ستون دين دانسته و خود را پاى بند و مقيد به حفظ اين عمود قلمداد نمايند.

2 ـ ايمان و باور قلبى

هـر كـس كـه در مـقـام تـاءثـيرگذارى و تربيت ديگران باشد لازم است خود به آنچه مى گويد باور و يقين قلبى داشته باشد و گرنه در ديگران اثر سازنده اى نخواهد گذاشت .

ضـرورى اسـت والدين به نماز اهميت داده و باور و يقين به نماز در زندگيشان آشكار باشد. در غـيـر ايـن صـورت چـگـونـه اُنـس بـا نـمـاز بـراى فـرزنـدانـشـان حاصل مى گردد؟ والديـنـى كـه ايـمان و باور قلبى نسبت به نماز دارند، به موقع و با توجه و حضور قلب و بـا رعـايت ساير آداب ، به نماز مى ايستند و بدينوسيله شور و شوق خود را به عبادت و نماز نشان مى دهند. اين نحوه عمل ، كودك و نوجوان را مشتاق به نماز و ماءنوس به رابطه با خداوند بارمى آورد.

ايـمـان و بـاور حـقـيـقـى بـه خـداونـد و تـعاليم الهى ، در تمام ابعاد و زواياى زندگى انسان تـاءثـيـر مـى گـذارد و ايـمـان سـطـحـى و ظـاهرى نمى تواند نقش بسزايى در تربيت فرزند خـصـوصـاً عـشـق به عبادت و راز و نياز بگذارد. در واقع ايمان و باور قلبى اثر غير مستقيم و عميقى بر تربيت فرزندان دارد.

بـا نـگـاهى به زندگى انسان هاى وارسته مى توان اين مطالب را به وضوح مشاهده كرد. مثلاً رزمـنـدگـان اسـلام در دوران طـلايـى دفـاع مـقـدس بـا ايـمـان و بـاور حـقـيـقـى و اتصال ، اخلاص و راز و نياز به درگاه خالق بى نياز توانستند حماسه هايى را خلق كنند كه در نوع خود بى نظير يا كم نظير بود.

3 ـ عامل بودن

مؤ ثرترين نوع آموزش به ويژه در امور دينى ، اين است كه گوينده آنچه را بيان مى كند خود در عـمـل ، بـه آن پـاى بـنـد بـاشـد تـا صـداقـت گـفـتـارش در عـمـل آشـكـار گردد و گرنه گفتار تنها كارساز نبوده بلكه اثر منفى و تخريبى هم دارد. ( دو صد گفته چون نيم كردار نيست ) .

قرآن كريم گفتار بدون عمل را مذموم و نادرست مى داند.(16) سيره تربيتى انبياء و ائمه معصومين (ع )نيز دعوت عملى بوده است . در اين باره امام صادق (ع )فرمودند:

( كـُونـُوا دُعـاه لِلنـّاسِ بـِغَيْرِ اءَلْسِنَتِكُمْ، لِيَرَوْ مِنْكُمُ الْوَرَعَ وَالاِْجْتِهادَوَالصَّلاه وَالْخَيْرَ فَاِنَّ ذلِكَ داعِيَه ) (17)

مـردم را بـا غـيـر زبـانـتان دعوت كنيد، تا از شما پارسايى و كوشش و نماز و كارخير ببينند، زيرا اينها خودشان دعوت كننده هستند.

همچنين امام متقين على (ع )در اين باره فرمودند:

پندى كه هيچ گوشى آن را بيرون نمى افكند و هيچ نفعى با آن برابرى نمى كند، پندى است كه زبان گفتار از آن خاموش و زبان كردار بدان گوياباشد.(18)

بنابراين در فرهنگ اسلامى ، توافق و هماهنگى بين گفتار و رفتارالگوهاى تربيتى ، خاصه والدين در تربيت ، به ويژه تربيت الهى امر ضرورى و حياتى است .