لواء الانتصار نسخه متنی

و در روايتى از حضرت سيدالساجدين صلوات الله عليه نقل شده كه فرمود : يك نوع و يك كيفيّت از شكر ولىّ نعمت ; دعاى در حقّ او و طلب خير از خداوند براى او است .

چنانچه اين مطلب نيز ازاين آيه كريمه : ( هَلْ جَزاءُ الاِْحْسانِ إلاَّ الاِْحْسان) ( [13] ) استفاده مى شود ، بواسطه آنكه مراد اين است كه مجازات هر احسان ــ از هر كسيكه حاصل مى شود ــ به احسان كردن در حقّ آن مُحسِن است  ، و اين مطلب واضح است كه حقيقت شكر مُنعِم و ولىّ نعمت هم همين است كه بنده جبران هر احسانى را به احسان بنمايد ، و معلوم است كه دعا و طلب رحمت و خير از خداوند براى هر كسى احسان كامل در حقّ آن كس است  .

پس با دعاى در فرج حضرت صاحب الأمر صلوات الله عليه هم يك درجه از شكر گذارى نعمت وجود مباركشان حاصل مى شود ، و بنده به هر اندازه در آن سعى كند آثار و فيوضات وجود اقدسشان در حقّ دعا كننده بيشتر و تمامتر و كاملتر خواهد شد .

و همچنين شكر قلبى ; هر گاه آن هم واقعاً در دل باشد بر وجهى كه امور لازمه خود را در قلب پيدا مى كند و براى آنها دعا مى كند ، و چون به زبان مى آورد شكر لسانى را انجام داده ، و هر گاه به مجالس دعا گوئى ايشان هم حاضر شود ، و خصوصاً خدمتى هم بنمايد  ، شكر فعلى را بجاى آورده است.

فائده هفتم :

آنكه بر حسب آنچه از بعضى اخبار ظاهر مى شود  ، از جمله روايتى است كه قبلا بيان كرديم حضرت صادق (عليه السلام)فرمود :

اگر شماها مانند بنى اسرائيل بر دعا و توبه براى فرج ما اجتماع نكنيد ، غيبت به طول خواهد انجاميد .( [14] ) و همچنين در توقيع مبارك بيان كرديم كه حضرتش فرمود :

اگر شيعيان هم عهد شوند و به آن عهدى كه بر ذمّه آنها ثابت شده است ــ يعنى يارى و موالات ما اهلبيت ــ وفا كنند ، به زودى سعادت ملاقات ما روزى آنها خواهد شد ، و ما را از آنها مستور و پنهان نداشته; جز اعمال آنها كه نزد ما مكروه است ، و راضى به آن نيستيم .( [15] ) باز روايتى است كه در «نجم الثاقب» از محمّد بن جرير طبرى در قصه على بن مهزيار نقل شده كه : جوانى كه از خواص حضرت صاحب الامر (عليه السلام)بود ، وقتى على بن مهزيار را ديد ، به او فرمود: چه مى خواهى اى ابوالحسن؟ گفت :

امام محجوب ـ و مخفى ـ از عالم را .

گفت : آنحضرت از شما محجوب نيست ، و لكن بدى كردارهاى شما آنحضرت را محجوب كرده است .

پس معلوم مى شود كه سبب اصلى غيبت آنحضرت (عليه السلام) بدى اعمال بندگان مى باشد ، و ترك توبه و دعا براى فرج ; سبب طولانى شدن زمان غيبت ايشان است ، و طول غيبت سبب طولانى شدن زمان مظلوميّت و مقهوريّت و ناراحتى اهلبيت اطهار (عليهم السلام) ، و طولانى شدن زمان پريشانى اوضاع و اساس امر حقّ و احكام الهى ، و نيز سبب طولانى شدن بقاء و دوام شوكت اهل كفر و ضلال مى شود .

و باعث هر كدام از اينها فعل خود بندگان شده است ، بدين وسيله موجب شدّت غضب الهى بر آنها شده است ، علاوه اينكه زمان غيبت طولانى شده  ، و تأخير در امر فرج مى شود ; مستحق بلاهاى شديده و فتنه هاى مظلمه مى شوند ، كه بواسطه آن بلاها و فتنه ها راه هدايت در نظرها ظلمانى و تاريك مى شود ، و امر حقّ و باطل مشتبه مى گردد ، و بر آنها تشخيص اهل هدايت و اهل گمراهى مشكل مى شود ، و به اين سبب شكوك و شبهات در دلها ظاهر گردد ، و بر آنها شياطين جنّى و انسى مسلّط مى شوند ، و امر اسلام و ايمان خطرناك مى شود.

و لكن در اين حال; هر گاه هر كدام از مؤمنين در توبه و دعاى در فرج آنحضرت (عليه السلام)سعى و اهتمام نمايد ــ چون به وظيفه تكليف خود در مقام نصرت و يارى و موالات با ايشان و اداء حقّ آن عالى شأن عمل نموده است ــ مورد الطاف و مراحم خاصّ حضرت احديّت و آنحضرت خواهد شد ، و بدين وسيله از شرّ آن فتنه ها و بلاها سالم خواهد ماند .

يعنى آنچه از بلاهاى دنيوى; غير حتمى است از او دفع خواهد شد ، بلكه در معرض آنهم واقع نخواهد شد ، و