شواهدى از تاريخ - عوامل شکست و پیروزی نسخه متنی

سـتـمـگـرانـى كـه راه خـدا و دين الهى را به روى بندگان بسته و تلاش مى كنند كه راه حق را منحرف ساخته و مردم را به باطل بكشانند و خود منكر قيامتند، اينان هيچ قدرت و راه مفرّى در زمين ، از قهر خدا ندارند و جز خدا كه او هم بر عذابشان خواهد افزود از هيچ كس حتى از اعضا و قواى خود يار و مددكارى نخواهند داشت .^(456) پـس اقـوامـى كـه در صـدد بـرآيند تا با مخالفت و عصيان خود، دين خدا را از بين ببرند و به آرمـان انـبـيـاء دهـن كجى كنند و به طاغوت و فساد حاكميت بخشند، مورد خشم خدا قرار گرفته و نابود خواهند شد. و ابزار و وسائل و قدرت مادى هم كه به آن افتخار مى كنند و بدان مغرورند به كارشان نخواهد آمد.

شواهدى از تاريخ

براى روشن شدن مطلب به چند نمونه تاريخى مى پردازيم تا ببينيم ملتهايى كه برخلاف سـنـتـهـاى الهـى حـركت مى كنند چگونه به هلاكت رسيده و نابود مى گردند. و آنان كه در اطاعت خداوند به سر مى برند چگونه نجات مى يابند. در ارائه نمونه هاى تاريخى سعى داريم هر دو جنبه را نشان دهيم .

الف ـ قوم نوح :

قـوم حـضـرت نـوح از اوامـر الهـى سـر باز زدند و به گناهان رو آوردند و با پيامبرشان به مـخـالفـت و مـبـارزه بـرخاستند. نوح پيامبر(ع ) صبرش تمام شد و به درگاه خدا شكايت برد. فـرمـان رسـيد كه كشتى بساز، كافران او را در اين كار هم مسخره كردند. وقتى كشتى آماده شد فـرمان آمد كه مؤ منان و از هر حيوانى يك جفت (نر و ماده ) در آن قرار ده كه وعده خدا بر كافران حـتـمـى است . سپس عذاب نازل شد. آب از آسمان مى ريخت و از زمين مى جوشيد، جز مؤ منان و نوح عـليـه السـلام هـمـه بـه هلاكت رسيدند و حتى فرزند نوح كه با كفّار همنشين و به ابزار مادى مـغرور بود و مى گفت : به قلّه كوه پناه مى برم و نجات پيدا مى كنم ، غرق و نابود شد. چون نـمـى دانـسـت كـه امـروز هـيـچ پـنـاهگاهى در برابر خشم خدا وجود ندارد؛ مگر آن را كه رحمت خدا شامل حالش شده است .

(لا عاصِمَ الْيَوْمَ مِنْ اَمْرِ اللّهِ اِلاّ مَنْ رَحِمَ)^(457) بـديـن وسـيـله قـوم نـوح بـه خـاطـر گناهشان نابود شدند، تنها مؤ منان به سلامت نجات پيدا كردند.

قرآن كريم علت هلاكت قوم نوح را چنين بيان مى كند:

(مِمّا خَطيئاتِهِمْ اُغْرِقُوا فَاءُدْخِلُوا نارا فَلَمْ يَجِدُوا لَهُمْ مِنْ دُونِ اللّهِ اَنْصارا)^(458) قـوم نوح ، به خاطر عصيان و گناهشان به آب غرق شدند و به آتش دوزخ درافتادند و جز خدا بر خود هيچ يار و ياورى نيافتند.

ب ـ موسى (ع ) و فرعون :

فرعون و دارودسته اش به فساد پرداخته و براى دستيابى به خواسته هاى خود، مردم را به اسـتـضـعـاف كـشـانـده بـودنـد؛ فـرزنـدان پـسـر از قـوم بـنـى اسـرائيـل را مـى كـشـتـند و زنان را زنده مى گذاشتند. و هر مخالفتى را سركوب مى كردند. نه تـنـهـا رسـالت حضرت موسى عليه السلام را نپذيرفتند بلكه عليه او به مبارزه برخاستند. هـنـگـامـى كـه تـرفـنـد سـحـر آنـان نـافـرجام ماند، روى موسى و مؤ منان شمشير كشيدند، ولى غـافـل از اينكه اين شمشير وقتى كارگر است كه خدا بخواهد. به موسى وحى رسيد كه شبانه مـؤ مـنـان را از مـصر حركت بده كه وقت هلاكت فرعونيان فرا رسيده است ، موسى قوم خود را به سـوى رود نـيـل و فـلسـطـيـن حركت داد. فرعون و لشكريانش كه به سلاح و قدرت نظامى خود مـغـرور بودند و با اين انديشه كه بدون شك پيروز خواهند شد، به تعقيب موسى (ع ) و قومش پـرداخـتـنـد، موسى را در كنار رود نيل يافتند و خوشحال بودند كه هيچ راهى براى آنان باقى نمانده است .