ارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد جلد 2

[ صدره ، و طرفا بين كتفه ، و مس شيئا من الطيب ، و أخذ بيده عكازة و قال لمواليه : افعلوا مثل ما فعلت ، فخرجوا بين يديه و هو حاف قد شمر سراويله إلى نصف الساق ، و عليه ثياب مشمرة ، فمشى قيلا و رفع رأسه إلى السماء و كبر و كبر مواليه معه ، ثم مشى حتى وقف على الباب فلما رآه القواد و الجند على تلك الصورة سقطوا كلهم عن الدواب إلى الارض و كان أحسنهم حالا من كان معه سكين قطع بها شرابة جاجيلته و نزعها و تحفى ، و كبر الرضا عليه السلام على الباب و كبر الناس معه فخيل إلينا ان السماء و الحيطان تجاوبه ، و تزعزعت مرو بالبكاء و الضجيج لما رأوا أبا الحسن عليه السلام و سمعوا تكبيره ، و بلغ المأمون ذلك ، فقال له الفضل بن سهل ذو الرياستين : يا أمير المؤمنين ان بلغ الرضا المصلى على هذا السبيل افتتن به الناس و خفنا كلنا على دمائنا ، فانفذ اليه ان يرجع ، فبعث اليه المأمون : قد كلفناك شططا و أتعبناك و لسنا نحب أن تلحقك مشقة فارجع و ليصل بالناس من كان يصلى بهم على رسمه ، فدعى أبو الحسن عليه السلام بخفه فلبسه و ركب و رجع و اختلف امر الناس في ذلك اليوم .] و سر ديكر آنرا ميان دو شانه انداخت و كمى عطر نيز بزد ، آنكاه عصائى مخصوص بدست كرفت و بهمراهان و مواليان خود فرمود : شما نيز شنين كنيد كه من كرده ام ، بس آنان ( هم شنان كه دستور فرموده بود ) بهمراه أو آمده ، و آنحضرت باى برهنه در حالي كه زير جامه خود را تا نصف ساق با بالا زده بود ودا من لباسهاى ديكر را بكمر زده بود براه افتاد ، بس اندكى راه رفت آنكاه سربسوى آسمان بلندكرد و تكبير كفت و همراهان و مواليان أو نيز تكبير كفتند ، سبس براه افتاد تا بدر خانه رسيد ، سر بازان كه آنحضرت را بر آنحال و هيئت ديدند همكى خود را از مركبها بزمين انداخته ، ( شروع كردند كفشهاى خود را بيرون آوردن ) و خوشحال ترين آنان در آنوقت كسى بود كه شاقوئى همراه داشت كه بدانوسيله بند نعلين خود را ببرد و با برهنه شود ، بس حضرت دم در تكبير كفت و مردم نيز با او تكبير كفتند ( و شنان صدائى از تكبير مردم بلند شد ) كه كويا آسمان ودر و ديوار با أو تكبير كفتند مردم كه حضرت رضا عليه السلام را بآنحال ديدند و صداى تكبيرش را شنيدند شنان صداهارا بكريه بلند كردند كه شهر مرو بلرزه در آمد خبر بمأمون رسيد فضل بن سهل ذو الرياستين كفت : اى أمير المؤمنين اكر على بن موسى الرضا باين وضع بمصلى برود مردم شيفته أو خواهند شدو همه ما بر خون خود انديشناك خواهيم شد ( و ممكن است مردم بر ما بشورند و خون ما را بربزند ) بس كسى را بنزد أو بفرست كه باز كردد ، مأمون كس فرستاده كفت : ما شما را بزحمت و رنج انداختيم ، و ما خوش نداريم كه سختى و رنج و مشقتى بشما برسد شما باز كرديد و هر كه هميشه با مردم نماز ميخوانده اكنون نيز أو نماز عيد راخواهد خواند ، حضرت رضا عليه السلام كفش خود را طلبيده و بوشيد آنكاه سوار مركب شده باز كشت ، وكار نماز عيد مردم در آنروز براكنده شد و نماز مرتبى خوانده نشد .