امامت و رهبری نسخه متنی

آمد انگشتر را از انگشت علي ( ع ) بيرون آورد و رفت . يعني علي ( ع ) صبر نكرد نمازش تمام شود و بعد به او انفاق كند . آنقدر عنايت داشت به اينكه آن فقير را زودتر جواب بگويد كه در همان حال ركوع با اشاره به او فهماند كه اين انگشتر را درآورد ، برو بفروش و پولش را خرج خودت كن . در اين مطلب هيچ اختلافي نيست و مورد اتفاق شيعه و سني است كه علي ( ع ) چنين كاري كرده است و نيز مورد اتفاق شيعه و سني است كه اين آيه در شأن علي ( ع ) نازل شده با توجه به اينكه انفاق كردن در حال ركوع جزء دستورات اسلام نيست ، نه از واجبات اسلام است و نه از مستحبات آن كه بگوئيم ممكن است عده اي از مردم به اين قانون عمل كرده باشند . پس " كساني كه چنين مي كنند " اشاره و كنايه است همانطور كه در خود قرآن گاهي مي گويد : يقولون مي گويند ، و حال آنكه يك فرد آن سخن را گفته . در اينجا " كساني كه چنين مي كنند " يعني آن فردي كه چنين كرد . بنابراين به حكم اين آيه علي ( ع ) تعيين شده است به ولايت براي مردم . اين ، آيه اي است كه مورد استدلال شيعه است .

البته اين آيه خيلي بيش از اين بحث دارد [ كه در جلسات آينده درباره اش سخن خواهيم گفت ] . آيات ديگر آياتي است كه درباره جريان دير است . خود قضيه دير جزء سنت است و ما بعد بايد بحثش را بكنيمو لي از آياتي كه در اين مورد در سوره مائده وارد شده يكي اين آيه است : يا ايها الرسول بل ما انزل اليك من ربك و ان لم تفعل فما بلت رسالته ( 1 ) ( اينجا لحن ، خيلي شديد است ) اي پيامبر ! آنچه را كه بر تو نازل شد

1 - سوره مائده ، آيه . 67