[سوره البقرة (2): آيه 124] - تفسیر نمونه جلد 1

[سوره البقرة (2): آيه 124]

وَ إِذِ ابْتَلى‏ إِبْراهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِي قالَ لا يَنالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ (124)

ترجمه:

124- (به خاطر بياوريد) هنگامى كه خداوند ابراهيم را با وسائل گوناگونى آزمود، و او بخوبى از عهده آزمايش بر آمد، خداوند به او فرمود: من تو را امام و رهبر مردم قرار دادم، ابراهيم عرض كرد: از دودمان من (نيز امامانى قرار بده) خداوند فرمود: پيمان من به ستمكاران نمى‏رسد (و تنها آن دسته از فرزندان تو كه پاك و معصوم باشند شايسته اين مقامند).

تفسير:" امامت" اوج افتخار ابراهيم (ع)

از اين آيات به بعد سخن از ابراهيم پيامبر بزرگ خدا و قهرمان توحيد و بناى خانه كعبه و اهميت اين كانون بزرگ توحيد و عبادت است كه ضمن هيجده آيه اين مسائل را بر شمرده است.

هدف از اين آيات در واقع سه چيز است:

نخست اينكه مقدمه‏اى باشد براى مساله تغيير قبله كه بعدا مطرح مى‏شود تا مسلمانان بدانند اين كعبه از يادگارهاى ابراهيم پيامبر بت‏شكن است و اگر امروز مشركان و بت پرستان آن را تبديل به بتخانه كرده‏اند اين يك آلودگى سطحى است و چيزى از ارزش و مقام كعبه نمى‏كاهد.

ديگر اينكه يهود و نصارى ادعا مى‏كردند ما وارثان ابراهيم و آئين او هستيم و اين آيات (در ارتباط با آيات فراوانى كه در باره يهود گذشت) مشخص مى‏سازد كه آنها تا چه حد از آئين ابراهيم بيگانه‏اند.

سوم اينكه مشركان عرب نيز پيوند ناگسستنى ميان خود و ابراهيم قائل‏