شخصي با غلامي در كشتي نشست .غلام قبل از آن ، دريا نديده بود و محنت كشتي نيازموده .گريه و زاري در نهاد و لرزه در اندامش افتاد .چندان كه ملاطفت كردند ، آرام نميگرفت آن شخص عاجز شد و چاره ندانست .حكيمي در آن كشتي بود ، آن شخص را گفت اگر اجازه بمن دهي ، او را بطريقي خاموش گردانم .شخص گفت اينكار تو نهايت لطف و كرم است حكيم فرمان داد تا غلام را به دريا انداختند .باري چند ، غوطه بخورد .پس مويش بگرفتند و سوي كشتي آوردند .به دو دست در سكان كشتي آويخت .چون بالا آمد به گوشه اي نشست و آرامش يافت .آن شخص تعجب كرد و پرسيد كه در اين كار چه حكمت بود ؟ حكيم پاسخ داد از اول ، محنت غرق شدن نچشيده بود ، و قدر سلامت كشتي نميدانست .همچنين قدر عافيت كسي داند كه به مصيبتي گرفتار آيد ./ گلستان سعدي
لطفا منتظر باشید ...
