بِسْم اللهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمعبدالله پسر جعفر طيار، برادرزاده على عليه السلام ، شوهر حضرت زينت عليها السلام بود، بر اثر پيرى و يا بيمارى سختى كه در صورت داشت، ونتوانست در تهضت عظيم امام حسين عليه السلام در كربلا شركت كند، ولى دو نوجوانش محمد و عون را فرستاد و به آنها سفارش كرد، تار آخرين توان از حريم امام حسين عليه السلام دفاع كنند.محمد و عون، همراه مادرشان زينب كبرى عليها السلام در كنار كاروان حسينى، به كربلا آمدند و در روز عاشوراء قهرمانانه به ميدان رفتند و به شهادت رسيدند.وقتى كه خبر شهادت محمد و عون به مدينه رسيد، ابوالسلاسل غلام آزاد شده عبدالله بن جعفر، از شدت ناراحتى، گريبانش را پاره كرد و با آه و ناله نزد عبدالله آمد، در حال گريه مىگفت: اى محمد و عون اى عزيزانم كيست زيباتر از شما كه گوش و قلب من بوديد؟ كيست بهتر از شما كه همچون مغز و استخوانم بوديد، در آخر (بى ادبى) كرد و گفت: «اين مصيبت به خاطر حسين عليه السلام بر ما وارد شد، اگر آنها با حسين عليه السلام نمى رفتند، شهيد نمى شدند» عبدالله وقتى كه خبر شهادت دو نوجوانش را شنيد، نخست گفت: انا لله و انا اليه راجعون: «همه ما از آن خدائيم و به سوى او باز مىگرديم».سپس با كمال خشونت به غلام (ابوالسلاسل) نگاه كرد و بر سر او فرياد كشيد كه اى بى ادب، اين چنين به ساحت مقدس حسين عليه السلام بى پروائى مكن، حمد و سپاس، خداوندى را كه فرزندانم را در ركاب حسين عليه السلام به شهادت رساند، كاش من نيز با آنها بودم و قبل از آنها به شهادت مىرسيدم، سوگند به خدا در راه حسين عليه السلام از فرزندان خود چشم پوشيدم، و خودم به آنها سفارش كردم كه در راه حسين عليه السلام جانبازى كنند، اكنون شهادت آنها را مايه آرامش وجدان و خاطر خودم در مصيبت عظماى امام حسين عليه السلام مىگيرم (100).به اين ترتيب، شرافت پدر و شهيد را پيدا كرد و به اين شرافت، افتخار مىنمود.
لطفا منتظر باشید ...
