بِسْم اللهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمحضرت عيسى و حضرت يحيى (عليهما السلام) از پيامبرانى بودند كه در زهد و پارسائى و خوف خدا، دو مثال تاريخ مىباشند (با توجه به اينكه بيابانگردى و دورى از اجتماع و رهبانيت و عبادت در گوشه ها ودر آن عصر جزء دستورات دينى بودند است).روزى اين دو پيامبر با هم در جائى به هم رسيدند، حضرت يحيى ديد كه حضرت عيسى خنده بر لب دارد و مسرور است، گفت: از چيست كه تو را به صورت افراد غافل مىبينم! گويا از عذاب الهى، ايمن مىباشى!حضرت عيسى عليه السلام در پاسخ گفت: از چيست كه تو را گرفته خاطر و ناراحت مىبينم گويا از رحمت خدا نااميد مىباشى!بر سر اين موضوع به گفتگو پرداختند، و گفتگويشان بجائى نرسيد (كه آيا حق با عيسى است يا با يحيى) بنا گذاشتند كه منتظر وحى كرد: احبكما الى الطلق البسام و احسنكما ظنابى: «محبوبترين شخص از ميان شما دو نفر نزد من، كسى كه خنده رو است و حسن ظنش به من بيشتر است».(104)به اين ترتيب مىبينيم يكى از صفات نيك اخلاقى داشتن چهره بشاش و به عبارت ديگر گشاده رو بودن است چنانكه على عليه السلام مىفرمايد:المومن بشره فى وجهه و حزنه فى قلبه: «مؤمن، شاديش در چهره اش، اندوهش در قلبش مىباشد» (105).
لطفا منتظر باشید ...
