اویس قرنی نسخه متنی

گونه راز و نياز كرد :

گلواژه دوم (اويس قرنى ) : مژده محمدى بهوجود اويس قرنى حاكى از آن است كه او با شيطان نبرد كرده و هماورد شده ، سختيها كشيده ، عبادتها چشيده ، تا در جمع امت رسول الله صلى الله عليه و آله آرام گرفته است .

گلواژه سوم (شفاعت ) : حضرت ختمى مرتبت صلى الله عليه و آله بشارت به شفاعت اويس مى دهد. اگر بخواهيم اويس را بشناسيم ، بايد شفاعت را بفهميم ، و براى فهم شفاعت ، بايد قيامت را رد نظر آوريم :

- آن گاه كه خورشيد بى فروغ شود، و ستارگان فرو ريزند، كوهها از جاى خود كنده شوند، و شتران آبستن به حال خود رها گردند، و هنگامى كه وحوش گرد آورده شوند، درياها آتش گيرند، و روحها با تنها قرنى گردند، و آن گاه كه از دختر زنده به گور شده پرسيده شود كه به چه گناهى كشته شده است ؟ و هنگامى كه نامه اعمال خلق گشوده شود، و آسمان از جاى خود كنده شود، و جنهم افروخته گردد، و بهشت را به اهلش نزديك سازند، و هر كس بداند كه چه حاضر آورده است . (131) - قسم مى خورم به روز قيامت ، و قسم مى خورم به نفس ملامتگر، آيا آدمى مى پندارد كه ما استخوانهايش را كرد نخواهيم آورد؟ آرى ، ما قادر هستيم كه سر انگشتهايش را برابر كنيم ، بلكه آدمى مى خواهد كه در آينده نيز به كارهاى ناشايست بپردازد، لذا مى پرسد : روز قيامت چه وقت خواهد بود؟ روزى كه چشمها خيره شود، و ماه تيره گردد، و آفتاب و ماه در يك جاى آيند، انسان در آن روز مى گويد : راه گريز كجاست ؟ هرگز، پناهگاهى نيست ، قرار گاه همه در اين روز نزد پروردگار توست ، در اين روز آدمى را زا هر چه پيشاپيش خويش را نيك مى شناسد، هر چند بر بيان عذرها آورد. (132) - روزى كه كوهها را به حركت در آوريم و زمين را ببينى كه هر چه در اندرون دارد بيرون افكنده است و همه را براى حساب گرد مى آوريم و يك تن از ايشان را هم رها نمى كنيم . همه در يك صف به پروردگارت عرضه مى شوند، اكنون نزد ما آمديد همچنان كه نخستين بار شما را بيافريديم ، آيا مى پنداشتيد كه هرگز برايتان وعده گاهى قرار نخواهيم داد؟ آن گاه كه دفتر اعمال گشوده شود، مجرمان را بينى كه از آنچه در آن : آمده است بيمناك و مى گويند : واى بر ما! اين چه دفترى است كه هيچ گناه كوچك و بزرگى بدون محاسبه رها نكرده است ، آن گاه اعمال خود را در مقابل خود بيابند و پروردگار تو، به كسى ستم نمى كند. (133) - اى كسانى كه ايمان آورده ايد! پيش از آن كه آن روز فرا رسد، كه نه در آن خريد و فروش باشد و نه دوستى و شفاعتى ، از آنچه به شما روزى داده ايم ، انفاق كنيد، و كافران خود ستمكارانند. الله خدايى است كه هيچ خدايى جز او نيست ، زنده و پاينده است ، نه خواب سبك او را فرا مى گيرد و نه خواب سنگين ، از آن اوست هر چه در آسمانها و زمين است ، كيست آن كس كه جز به اذن او، در نزدش شفاعت كند؟ (134) قرآن كريم درباره قيامت آيات بسيار تكان دهنده دارد، البته انسان نبايد از رحمت خداوند ماءيوس شود؛ چرا كه رحمت خداوند مهربان كاملا محسوس است ؛ براى نمونه امام صادق عليه السلام مى فرمايد : خداى عزوجل يكى از پيغمبرانش را به سوى قوم خويش فرستاد و به او وحى فرمود كه به آنان بگو :... ان رحمتى سبقت غضبنى فلا تقطوا من رحمتى ...؛ (135) همانا رحمت من بر خشم و غضبم پيشى دارد، پس از رحمتم نااميد مباشيد.

شفاعت يكى از جلوه هاى رحمت الهى است ، كه البته هم شفاعت كنندگان داراى شرايطى هستند و هم شفاعت شوندگان ، و صد البته در برابر خواست و اراده حضرت حق نيست ، بلكه شفاعت به اذان و اجازه خداوند رحمان است :

يومئذ لاتنفع الشفاعة الا من اذن له الرحمن و رضى له قولا؛ (136) در آن روز قيامت شفاعت سود ندهد، مگر آن كه خداى رحمان بدو اجازه دهد و سخنش را بپسندد.