1. تصورى (دال بر صرف انتقال از لفظ به معنى): اين دلالت ناشى از لفظ است جز بر مبناى تعهد كه آية الله خوئى به آن قائل است. 2. تصديقى اول (دال بر وجود متكلم ملتفت): اين دلالت ناشى ازسياق است و مشترك است بين كلمات و جمل تامه و ناقصه. 3. تصديقى دوم (دال بر وجود مراد جدّى): اين دلالت اراده جدى متكلم براى انتقال معنى به مخاطب را افاده مى كند. و مختص جمل تامه است.
46 - نظرياتى پيرامون علت علاقه بين لفظ و معنى:
1. سببيت ذاتى لفظ براى دلالت بر معنى. 2. اعتبار و ايجاد رابطه سببيت بين لفظ و معنى از طرف واضع. 3. تعهد واضع و متكلم براى بكار بردن لفظ هنگام قصد تفهيم معنى (خويى). 4. بدنبال وضع، كثرت استعمال باعث انتقال خودبخودى ذهن از لفظ به معنى بجهت تكرار اين ارتباط مى باشد(مصنف حلقات).
47 - اقسام دلالت لفظ بر معنى:
1. دلالت خاص در مورد يك لفظ خاص. 2. دلالت عام، مثل دلالت صيغه افعل بر وجوب و جمله شرطيه برمفهوم.
48 - اقسام چهارگانه وضع بحسب تصور معنى:
1. تصور معنى كلى مثل انسان و وضع لفظ بازاء آن (وضع عام، موضوع له خاص). 2. تصور معنى جزئى مثل زيد و وضع لفظ بازاء آن (وضع خاص، موضوع له خاص). 3. تصور عنوان مشير و وضع لفظ بازاء فرد ملحوظ با آن عنوان (وضع عام، موضوع له خاص مثل حروف). 4. وضع خاص، موضوع له عام اين قسم مستحيل است چون خاص عنوان براى معناى جامع نمى تواند باشد.
لطفا منتظر باشید ...
